Η Kelly Clarkson είναι μια μάλλον περίεργη mainstream pop περίπτωση. Διαθέτει πρώτα-πρώτα μια από τις καλύτερες φωνές που έχουν ξεπηδήσει από τους τηλεοπτικούς μουσικούς διαγωνισμούς αμφιβόλου αισθητικής. Έχει λοιπόν ταλέντο, έχει δυναμική παρουσία και έχει και (σχετικά) καλά τραγούδια. Αλλά κάτι φαίνεται να λείπει. Κι αυτό που ακόμα δεν έχει καταφέρει η ελληνικής καταγωγή νικήτρια του Super Idol είναι να αποκτήσει τη δική της ταυτότητα. Στη μικρή σχετικά δισκογραφική πορεία της αλλάζει το ύφος της πότε στο πιο σκοτεινό, πότε στο πιο ευχάριστο και ανάλαφρο, πότε στο πιο μελαγχολικό – αλλά δεν γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στο All I Ever Wanted. Επιστρατεύοντας την αφρόκρεμα της αμερικάνικης pop/rock, προσπαθεί να φτιάξει ένα άλμπουμ που φυσικά κινείται στα χαζοχαρούμενα εφηβικά κολλήματα: τύπου με παράτησε ο γκόμενος αλλά θα αντέξω, ή μάλλον δεν θα αντέξω και θα αρχίσω να κλαίω, γιατί αυτός ήταν όλη μου η ζωή. Ταυτόχρονα όμως θέλει να βγάλει μια δυναμική γυναικεία προσωπικότητα. Το όλο θέμα βέβαια καταλήγει σε έναν μουσικό αχταρμά, χωρίς καμία συνοχή. Από τη μία έχουμε δηλαδή την Kelly να λέει πόσο θα ήταν χάλια η ζωή της χωρίς τον αγαπημένο της στο “My Life Would Suck Without You”, και στο αμέσως επόμενο “I Do Not Hook” (γραμμένο από την Katy Perry), βγάζει στη φόρα την προσωπικότητα της ανεξάρτητης γυναίκας, που δεν κολλάει με τον οποιονδήποτε. Ό,τι να ‘ναι δηλαδή.
Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει και το υπόλοιπο All I Ever Wanted, με αφελή τραγούδια τα οποία δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης και τα ξεχνάς με το που τα ακούσεις, και μπαλάντες για ραγισμένες καρδιές για να αναδείξουν τις ομολογουμένως καλές φωνητικές δυνατότητες της Klarkson (“Cry” ). Η Perry της έχει γράψει ένα ακόμα track, το “Long Shot”, το οποίο μάλλον ξέθαψε από τον κάλαθο των τραγουδιών που αυτή ποτέ δεν θα τραγούδαγε και το έδωσε στη φίλη της. Α, κάνει και έναν punk πειραματισμό με το “Whyyouwannabringmedown”, τον οποίο θα τον αφήσω ασχολίαστο… Οι μόνες ενδιαφέρουσες στιγμές είναι το πιο ηλεκτρονικό “If I Can’t Have You” –που θα ακουστεί πρωτότυπο σε όσους αγνοούν το “Disturbia” της Rihanna – και το bonus track “Tip Of My Tongue”, με το πολύ καλό και πιασιάρικο tempo του. Αλλά μέχρι εκεί.
Η Kelly Clarkson μου είναι, προσωπικά, σχετικά συμπαθής. Ειδικά το πρώτο τραγούδι που είχε βγάλει όταν έσκασε μύτη, το “Miss Independent”, ήταν ένα έξυπνα φτιαγμένο hit χωρίς πολλά μπλιμπλίκια, ηλίθια χορευτικά και πολύ οξυζενέ. Είχε δώσει τότε την εντύπωση μιας κοπέλας που ίσως θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι. Μετά από τέσσερα άλμπουμ, όμως, έχει πια φανεί ότι της λείπει αυτό το «κάτι», που θα τη μετατρέψει από μια συμπαθητική, γλυκιά τραγουδίστρια σε κάποια η οποία θα λέει «είμαι εδώ και προσέξτε με!». Αν θα έπρεπε λοιπόν να χαρακτηρίσω το All I Ever Wanted με μία λέξη αυτή θα ήταν «βαρετό»...
