Άλλος ένας δίσκος που απόκτησε διανομή στη χώρα μας με σημαντική καθυστέρηση, το Deadverse Massive Vol. 1 διαθέτει τη δική του επικαιρότητα, καθώς αποτελεί ήδη γεγονός η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Dalek, Gutter Tacticts, και για την Ελλάδα (περισσότερα γι’ αυτό θα διαβάσετε σύντομα). Εδώ δεν έχουμε βέβαια νέο υλικό, αλλά μια συλλογή με σπάνια tracks, remixes και ακυκλοφόρητα.
Όπως πάντως αποδεικνύει η ακρόαση, ακόμα και το «συρτάρι» των Dalek κρύβει πράγματα αρκετά ενδιαφέροντα ώστε να κάνει το Deadverse Massive Vol. 1 να στέκεται μια χαρά δίπλα στις κανονικές στούντιο δουλειές τους, παρά να αποτελεί μια παραδοξότητα αποκλειστικά για τους fans. Δεν λέω βέβαια πως είναι όλα όσα περιέχει αξιόλογα. Υπάρχουν ιδέες φανερά μισοτελειωμένες ή με αδιέξοδη δυναμική (σαν π.χ. το “Vague Recollection”), υπάρχουν πράγματα λίγο χαμένα στο πειραματικό τους σύμπαν, υπάρχουν όμως και διαμάντια. Κορυφαίο μεταξύ τους είναι νομίζω το Deadverse remix στο “In This City” των Enon, όπου (πατώντας ίσως στον στίχο τους «Night lights are swayed on/I prayed for death»;) οι MC Dalek και Oktopus ανατρέπουν τη μελαγχολική ρομαντσάδα μιας μάλλον τυπικής αμερικάνικης alternative rock μπάντας, εισάγοντας στον καμβά την αίσθηση ενός πολύ πιο σκοτεινού αστικού τοπίου – μόνο του αυτό το remix «σηκώνει» το μισό αστέρι της βαθμολογίας μου. Από εκεί και πέρα σαφώς αξίζει να τσεκάρετε και τα άλλα δύο Deadverse remixes στο “Megaton” των Techno Animal και στο “Rouge” των Velma, όπως αξίζει να ανακαλύψετε και τα δυναμικά hip hop “Desolate Peasants” και “Ascention”, το αφηρημένο χάος του ανέκδοτου ως τώρα 16λεπτου “Music For ASM” (ό,τι ίσως θα έπρεπε να είχαν κάνει οι Orbital στο Event Horizon;) ή το “Maintain”, όπου οι Dalek προσεγγίζουν στη μινιμαλιστική αισθητική του GZA, όπως καταγράφηκε στο φανταστικό του εκείνο άλμπουμ Liquid Swords, πίσω στα 1995.
Δεν ξέρω πόσοι στην Ελλάδα γνωρίζουν τους Dalek και εκτιμούν το ό,τι κάνουν έξω από το σινάφι των μουσικοκριτικών – και το λέω αυτό όχι με διάθεση σνομπισμού, αλλά φέρνοντας στη μνήμη μου τόσο την πρόσφατη συναυλία τους στην Αθήνα, όπου δεν είχε ψυχή, όσο και τα όσα, παρεμφερή, έγραψε ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στο Other Side της προηγούμενης εβδομάδας (#214) για τον Flying Lotus και τους Animal Collective. Πράγματι, ο μέσος ακροατής, αν υποθέσουμε ότι τελικά υπάρχει αυτό το είδος, δεν θα είχε πού να πατήσει ώστε να επικοινωνήσει με το ζοφερό, βιομηχανικό industrial hip hop των Dalek, όπου η rap κουλτούρα στα πιο γνήσιά της (μακριά από γούνες, λιμουζίνες και εκδιδόμενα μοντέλα) συγκατοικεί με τους Throbbing Gristle και κοιτάζει τόσο τολμηρά προς το μέλλον, ώστε μπορεί και να ζαλίζει. Δεν υπάρχει καν ραδιοφωνική παιδεία για κάτι τέτοιο, ειδικά στη χώρα μας, με αποτέλεσμα μουσική σαν κι αυτή που περιέχει το Deadverse Massive Vol. 1 να ηχεί ως κουλαμάρα στα αυτιά των περισσοτέρων. Όμως, για να ξαναγυρίσω και στον Δημήτρη και στα όσα ανέφερε για το πού έγκειται η πεμπτουσία της μουσικής δημιουργίας, νομίζω ότι η τελευταία δεν έχει καθόλου να κάνει με το αν απευθύνεται σε ένα ειδικό κοινό ή σε πολλούς – ιστορικά, κάποιες φορές συμβάδισε με τη μαζική αποδοχή, κάποιες άλλες όχι. Είτε λοιπόν μπορείτε να το «πιάσετε» το τι συμβαίνει με τους Dalek, είτε προτιμάτε να απέχετε αποτελεί βέβαια και προσωπική επιλογή και δικαίωμα, μα και θέμα συνθηκών και «εκπαίδευσης» του αυτιού σας. Όμως, θα το έβρισκα προσωπικά πολύ άδικο αν στο τέλος της δεκαετίας (που κοντεύει) τη θέση των Dalek ανάμεσα στους αληθινά μεγάλους καλλιτέχνες των zeros καταλάβουν οι (όποιοι) Franz Ferdinand, Killers, Lily Allen, Game, 50 Cent ή άλλα acts με τα οποία γίνεται μεν τώρα ντόρος, αλλά κάποτε οι μουσικόφιλοι μάλλον θα ξεμπερδεύουν με ένα καλό singles collection...
