Ο Jason Swinscoe, ο frontman και αναμφισβήτητος ηγέτης του οχήματος που ονομάζουμε Cinematic Orchestra, αποφάσισε πως ήρθε η σειρά και της δικής του μπάντας να παίξει μια συναυλία με μια πλήρη ορχήστρα. Δεν είχε άδικο, καθώς το συγκρότημά του φαινομενικά είναι ένα από τα πιο ταιριαστά για συνοδεία ορχήστρας και ο ίδιος προφανώς πρέπει να είχε ενθουσιαστεί όταν κάνανε το ίδιο οι Portishead στο Roseland της Νέας Υόρκης μια δεκαετία πίσω. Έτσι λοιπόν τον Νοέμβριο του 2007 τη σκηνή του Royal Albert Hal ανάλαβαν οι Cinematic Orchestra με συνοδεία 40 ακόμα ατόμων, είτε μουσικών, είτε τραγουδιστών και κοινό 4000 ατόμων – σε μια sold out εμφάνιση.
Το πρώτο πράγμα που σε κάνει να απορείς με μια πρώτη ματιά στο συγκεκριμένο δισκάκι είναι το tracklist. Γιατί από τα εννιά κομμάτια τα έξι είναι από το Ma Fleur, το πρόσφατο και πιο αδύναμο (συγκριτικά πάντα με τα προηγούμενα) άλμπουμ τους. Τι αφήνει αυτό για τα υπόλοιπα κομμάτια τους; Τρείς μόνο κενές θέσεις, οι οποίες συμπληρώνονται από το “Ode To The Big Sea” (από το ντεμπούτο τους, Motion) και τα “All That You Give” και “Flite” (από το Every Day). Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά κακό, βέβαια, εάν δεν συνοδευότανε και από την έλλειψη της αίσθησης περιπέτειας και πειραματισμού που θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα live μιας jazz μπάντας, το οποίο για πρώτη φορά υποστηρίζεται από μια ολόκληρη ορχήστρα. Οι αυτοσχεδιασμοί έχουν κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα και γενικά τα κομμάτια ηχούν σαν λίγο μεγαλύτερες, πιο «laid back» εκδοχές των αρχικών τους εκτελέσεων. Το οποίο σαφώς και δεν σημαίνει πως το παρόν άλμπουμ είναι κακό - πώς θα γινόταν άλλωστε, όταν η εν λόγω μπάντα έχει τόσο αξιόλογες συνθέσεις εκ των προτέρων; Δυστυχώς όμως αυτό που πιστοποιεί το Live At The Royal Albert Hall είναι ότι ως κυκλοφορία δεν προσθέτει και πολλά στον ήδη υπάρχοντα ήχο των Cinematic Orchestra – όπως είχε κάνει ας πούμε το H&M για τους Metallica – αλλά αντίθετα μένει στάσιμο στις αυθεντικές εκτελέσεις και βασίζεται περισσότερο στις προϋπάρχουσες συνθέσεις και λιγότερο σε ό,τι έχει το ίδιο να προσφέρει στον ακροατή. Επομένως γίνεται εμφανές ότι δεν πρόκειται για μια αυτόφωτη κυκλοφορία.
Μοιραία λοιπόν, το Live At The Royal Albert Hall χαρακτηρίζεται ως ένας δίσκος ο οποίος απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς της μπάντας, ως ένα ακόμα κομμάτι δηλαδή της πλήρους δισκογραφίας τους, παρά ως ένας ζωντανός οργανισμός που θα απαιτούσε τη γενικότερη προσοχή. Εναλλακτικά θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει και την εισαγωγή στον ήχο των Cinematic Orchestra για κάποιον μη μυημένο ακροατή, αλλά είναι σίγουρο πως θα ήταν προτιμότερο και πιο ωφέλιμο να ξεκινήσει κανείς από τα δυο υπέροχα πρώτα άλμπουμ των Βρετανών και μετά να περάσει και στα συμπληρωματικά κομμάτια του παζλ – όπως είναι, κατά την άποψή μου τουλάχιστον, και ο συγκεκριμένος δίσκος.
