Πώς να κάνεις τον τέλειο pop Δίσκο σε 10 απλά βήματα:
1. Είσαι ένας παραγωγός (Greg Kurstin) που έχει κολλήσει βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα δίπλα στην Peaches, την Britney, τον Beck, την Kylie, την Lily Allen και τους Flaming Lips, έχοντας μάθει να ελίσσεσαι ανάμεσα στην εύληπτη και την εναλλακτική pop. Παίζεις βελάκια πάνω στις φωτογραφίες του Timbaland και του Pharrell.
2.Είσαι μια τραγουδιάρα (Inara George) με ένα λαρύγγι που θα ζήλευε μια οποιαδήποτε Big Mama στις big bands του Mingus και του Coltrane, αλλά δεν φοβάσαι να μπλέξεις με την pop, παρόλο που όλοι οι σοβαροφανείς συνάδελφοι και φίλοι σου από το Conservatoire του Λος Άντζελες σε προειδοποίησαν να μην αναλωθείς σε τόσο χαμηλής υποστάθμης τέχνη και να επιστρέψεις στη jazz. Καλά έκανες και δεν τους άκουσες, καθότι εσύ μεγάλωσες με Van Halen (βλ. Νο 6).
3.Ενώνετε τις δημιουργικές σας δυνάμεις και κυκλοφορείτε πλέον ως δίδυμο boy-loves-(;)-girl και όνομα «The Bird and the Bee», έχοντας ως μπούσουλα σας τα δίδυμα Serge-Jane και «Με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία». Στόχος: μια μουσική επιστροφή στα Technicolor 1960s, σαν μια κυριακάτικη βόλτα στο Allou Fun Park.
4.Δίνεις στο κορίτσι του συγκροτήματος τον τίτλο της «chanteuse», ακριβώς όπως αναφέρουν τα credits της «Μπανάνας» των Velvet Underground για την Nico, προσθέτοντας στο 1960s feeling του άλμπουμ, παραβλέποντας πως η φωνή της διαθέτει ακόμη ένα γαλλικό στοιχείο: το ερωτικό σκέρτσο της Francoise Hardy.
5.Ξεκινάς από απλές μελωδίες και στην πορεία μαθαίνεις να κατασκευάζεις περίτεχνες baroque-pop συνθέσεις, όπως το “Birthday”, το δυνατότερο κομμάτι του Ray Guns Are Not Just The Future. Τυλίγεις τις συνθέσεις αυτές πάντα γύρω και με γνώμονα τη φωνή της George.
6.Ξέρεις πως τα 1980s «τσιμπάνε» κόσμο και αποφασίζεις να αφιερώσεις ένα κομμάτι του άλμπουμ σου, το “Diamond Dave”, στον αγαπημένο σου frontman όλων των εποχών. Ο David Lee Roth ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι η φαντασίωση κάθε επίδοξου μουσικού με τάσεις μεγαλείου. Και επιπλέον, το “Love Letter To Japan” είναι το μπάσταρδο παιδί του Serge Gainsbourg και του Simon Le Bon.
7.Παίρνεις ιδέες από τα, οψίμως ανανήψαντα, κινηματογραφικά κατασκοπικά soundtrack του John Barry: στο “Witch” σχεδόν περιμένεις τον Daniel Craig να κάνει καραόκε υπό τους ήχους του.
8.Επειδή κανείς, πλέον, δεν αγαπάει κι ιδιαίτερα τις εσωστρεφείς κι αισθαντικές μπαλάντες, προσθέτεις έξτρα beats στην τελική παραγωγή, κάνοντας τον ήχο σου να μοιάζει σαν το ντεμπούτο άλμπουμ της Lily Allen (χωρίς τα τραγούδια για τους πρώην γκόμενους, τους σκατά γκόμενους και τους χάλια γκόμενους).
9.Κοπιάρεις ασύστολα τις φωνητικές αρμονίες και τα φωνητικά σκαμπανεβάσματα στο A Night At The Opera των Queen και πίνεις τις επόμενες μπίρες στην υγειά του παραγωγού του, του Roy Thomas Baker.
10.Βάζεις σε κάθε σου τραγούδι την αρχετυπική λέξη της pop τραγουδοποιΐας: «Baby».
Αμήν.
