Ανερχόμενο όνομα στο deep/tech house στερέωμα, ο Ιάπωνας παραγωγός Satoshi Fumi μετράει τις δυνάμεις του στο παρόν άλμπουμ, που αποτελεί και την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του για τη δική μας Klik Records. Έχοντας ως τώρα μια υποσχόμενη παρουσία (από το 2002, οπότε και ξεκίνησε για τη Yoshitoshi των Deep Dish με το maxi single Protlex) και με μορφές όπως ο Terry Lee Brown Jr. ή ο Laurent Garnier ήδη στο πλευρό του, ο Fumi επιχειρεί να δείξει ότι είναι σε θέση να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στον house χώρο. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά στο Sweet Sensation.
Το άλμπουμ ξεκινάει με μια άνω των εννιά λεπτών σύνθεση ονόματι “Touch Me”. Κι εκεί που έχεις μάθει ανάλογα deep/tech house πειράματα των τελευταίων χρόνων να μην είναι παρά ξεχειλωμένες ασκήσεις ύφους πάνω σε λαμπρότερες αναμνήσεις, ο Fumi εκπλήσσει ευχάριστα δείχνοντας ότι μπορεί να συνθέσει πράγματα πολυεπίπεδα και με φαντασία, τα οποία να κάνουν καλή χρήση της χρονικής τους διάρκειας. Και το σημαντικότερο: διατηρεί αυτό το πνεύμα και στον υπόλοιπο δίσκο, που χαρακτηρίζεται γενικά από μεγάλες συνθέσεις (η μικρότερη, το παιχνιδιάρικο “Lapan”, είναι έξι λεπτά). Περιπετειώδες σασπένς διακρίνει το “Orange Sky”, μυσταγωγικά χορευτικό αποδεικνύεται το απολαυστικό “Twink”, ένταση και παλμός χαρακτηρίζουν τη long version του “Sweet Sensation”, ενώ ένα ακόμα highlight σημειώνεται στην περίπτωση του “Night In Heaven”.
Οι μνήμες του δεν κρύβουν τις καταβολές τους: ο Fumi λατρεύει τα 1990s και δείχνει εξοικείωση με τα αμερικάνικα επιτεύγματα που συντελέστηκαν την παρελθούσα δεκαετία στις house σκηνές της Νέας Υόρκης και του Σικάγο, και βέβαια με το Ντιτρόιτ techno (και ποιον άλλωστε δεν έχει επηρεάσει ο Jeff Mills). Αν όμως τα πατήματά του είναι εμφανή, δεν σημαίνει ότι ο Fumi αρκείται στη νοσταλγική τους αναπαραγωγή με μια πιο zeros τεχνολογική δομή. Κάνει, αντιθέτως, κάτι με προσωπική σφραγίδα, το οποίο μέσα από προσεγμένες μπασογραμμές και συχνά θαυμάσια πλήκτρα πλάθει φουτουριστικά, απολύτως οργανικά στη σύλληψή τους ηχοτoπία με ονειρική σε αρκετές στιγμές τους υφή. Ηχοτοπία στα οποία με μεγάλη προθυμία μπορεί να αποδράσεις σε νυχτερινές ειδικά ώρες, όπου αποζητάς το άδειασμα του μυαλού σου δίχως να καταφύγεις σε κάτι φτηνό και εντελώς μη-εγκεφαλικό – και μη χορευτικό, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω. Μπράβο στον Satoshi Fumi, για ένα από τα ουσιαστικότερα house άλμπουμ που άκουσα προσωπικά τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να μην εφευρίσκει τον τροχό, οπωσδήποτε όμως δείχνει τη διέξοδο προς τα μπροστά σε ένα μουσικό είδος απελπιστικά βαλτωμένο, την περίοδο ακριβώς όπου απολαμβάνει τη μεγαλύτερη διεθνή αποδοχή της ιστορίας του.
