Πάνω στο γραφείο του Χάρη (Συμβουλίδη) υπάρχει συνήθως ένα κουτί με τα cd που έχουν φτάσει στο γραφείο για κριτική. Αν είσαι τυχερός και πετύχεις το κουτί γεμάτο, θα βρεις μερικούς από τους δίσκους που πάντα ήθελες να γράψεις γι’ αυτούς. Αν όμως υπάρχουν μέσα στο κουτί λιγότερα από δέκα cd, σημαίνει ότι έχουν περάσει αρκετοί συντάκτες πριν από σένα και έχουν μείνει άγνωστοι στην πλειονότητά τους δίσκοι, για τους οποίους κανείς δεν είναι σίγουρος τι είδους μουσική περιλαμβάνουν. Έτσι, τόσο επειδή θέλεις να γράψεις για κάποιους δίσκους παρότι έφτασες αργά όσο και επειδή ο Χάρης δεν θα σε αφήσει να φύγεις με άδεια χέρια (σημ. αρχισυντάκτη: βασική αρχή φιλοξενίας και…αρχισυνταξίας!!), προσπαθείς να βγάλεις άκρη από το εξώφυλλό τους.
Αυτό εδώ το album των Hobotalk έχει κυκλοφορήσει στη Glitterhouse, τη γερμανική εταιρεία που στις αρχές των nineties είχε συνδέσει το όνομά της με το grunge και στη συνέχεια – μάλιστα από πολύ νωρίς – ασχολήθηκε με το ιδίωμα που αργότερα ονομάστηκε Americana. (Καλά μέχρι εδώ). Το εσώφυλλο του δίσκου εικονίζει τα εξώφυλλα έξι ακόμη άλμπουμ των Hobotalk, ανάμεσά τους κι ένα BBC Sessions, οπότε μπαίνεις στον πειρασμό να πετάξεις κανένα «α ναι μωρέ, βγάλανε και καινούργιο οι Hobotalk» για να στείλεις αδιάβαστο τον Χάρη και όλους τους συντάκτες που ψάχνουν μαζί σου το κουτί, αλλά ύστερα αλλάζεις γνώμη.
Μετά παρατηρείς ότι ο δίσκος είναι χωρισμένος σε ηλεκτρικό και ακουστικό μέρος ως “The Electric Night” και “The Acoustic Morn”, σκέψη παλαιομοδίτικη μεν, που συνδέει όμως το άλμπουμ αυτό με το Rust Never Sleeps. Και καθώς αρχίζεις να πιστεύεις ότι αυτός ο δίσκος μάλλον θα έχει ενδιαφέρον, το μάτι σου πέφτει στον τίτλο: “Alone Again Or” – άμεση αναφορά στους Love. Η οποία σε πείθει ότι αυτό το άλμπουμ το θέλεις.
Στην ακρόαση, αρχίζεις να επιβεβαιώνεις ή να απορρίπτεις τις υποθέσεις εργασίας. Σημειώνεις:
Americana: Ναι
Παλαιομοδίτικη αισθητική: Ναι
Επιρροές από Dylan: Ναι
Επιρροές από Young: Ναι
Επιρροές από Tim Hardin: Ναι
Επιρροές από America (τους θυμάστε αυτούς;): Ναι
Επιρροές από Love: Καμία σχέση
Αμερικάνοι; Όχι (Σκωτσέζοι!)
Είναι καλό τελικά; Το άλμπουμ κυλάει ευχάριστα με τα ακουστικά τραγούδια καλύτερα τοποθετημένα από τα ηλεκτρικά – τα οποία ακούγονται πιο lo-fi απ’ ότι μοιάζει να απαιτεί η σύνθεσή τους. Αρκετές καλές μελωδίες (“Love Is Hard To Do”, “Rise”, “All We Know”, “Naked In The Afternoon”, “Under The Spell Of Love”), αλλά και αρκετά παραγεμίσματα που κάνουν το σύνολο να ακούγεται άνισο.
Καλά έκανα που το πήρα; Νομίζω πως ναι, γιατί θα το ξανακούσω, ήδη αυτή που παίζει είναι η έκτη φορά. Αλλά και πώς να έφευγα από το γραφείο του Χάρη με άδεια χέρια; (σημ. αρχισυντάκτη: μα αγαπητέ μου Γιώργο, δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι τόσο αγενής!).
