Πρόσφατα γράφτηκε σε αγγλική εφημερίδα ότι καταλαβαίνουμε πως έρχεται οικονομική ύφεση όταν στην κορυφή του καταλόγου επιτυχιών βρίσκονται οι AC/DC. Οπότε τι να πούμε για την επιστροφή του progressive – και όχι μόνο – καθώς οι Diagonal, με καταγωγή από το Μπράϊτον, έρχονται να μας θυμίσουν άλλες εποχές. Πριν το progressive αποτελέσει άλλη μια παράμετρο του metal, κάτω από την ταμπέλα του βρίσκονταν πολλά και ικανά συγκροτήματα με διαφορετικές καταβολές, επιρροές και βλέψεις.
Οι Diagonal είναι μια περίεργη μίξη από πρώϊμους Pink Floyd, jazz-rock και βαριά ψυχεδέλεια, έτσι καθώς μπλέκουν τον Miles Davis με τον Roger Waters μέσα στο ίδιο μουσικό κομμάτι. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη κομμάτι, γιατί στο σαρανταεξάλεπτο ντεμπούτο τους περιέχονται μόλις πέντε μουσικές συνθέσεις και στην κάθε μια από αυτές υπάρχουν αρκετές εναλλαγές, για να δούμε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Η μουσική τους τριγυρίζει το μυαλό σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που μόνο βαρετά δεν χαρακτηρίζονται, ενώ είναι περισσότερο σαν ένας χάρτης όπου ξεκάθαρα μπορεί κανείς να διαβάσει από την μεγαλύτερη πόλη μέχρι και το μικρότερο δρομάκι. Μια δόση Yes εδώ, μπόλικοι Soft Machine παραπέρα και όλα αυτά ταυτόχρονα ή καμιά φορά παράλληλα, έτσι για να μας μπερδέψουν.
Η άποψη των Diagonal είναι τόσο ξεκάθαρη όσο και η δεξιοτεχνία τους, κάτι το οποίο λείπει από τη μουσική σκηνή εδώ και χρόνια, γιατί μπορεί στα μέσα των 1970ς να δεχτήκαμε την ηθική του punk ως καθαρτήρια δύναμη απέναντι στον κάθε φαντασμένο που νόμιζε ότι ήταν ο Μπετόβεν του rock, όμως φτάσαμε και στο άλλο άκρο: να προσκυνάμε, δηλαδή, τον κάθε άχρηστο και ατάλαντο ο οποίος δήλωνε πως φτάνει η νεανική ενέργεια και ορμή για να μας πλασάρει την κάθε χιλιοπαιγμένη μπούρδα. Αν θέλετε να ακούσετε μουσική προτιμήστε τους.
