Συζητούσα τις προάλλες με έναν φίλο που ζει στο Όσλο για τη νορβηγική μουσική σκηνή. Κάπου ανάμεσα σε Prins Thomas, Kings Of Convenience και Erlend Oye αναφέρθηκα στους Royksopp, υποθέτοντας ότι θα είναι massive αυτή τη στιγμή στη χώρα. Ότι θα έχουν την πλήρη αποδοχή του mainstream μια δεκαετία μετά την εμφάνισή τους και θα πουλάνε τρελά. Λάθος. Μου είπε ότι θεωρούνται σχεδόν ξεπερασμένοι. Την ίδια στιγμή ο Χάρης πίεζε για (ένα ακόμα καθυστερημένο) review στους Τσέχους Mellow Drama. Και αυτή η κουβέντα μου υπαγόρευσε τι να γράψω για έναν δίσκο που δεν είναι κακός αλλά – ας μιλήσω απλά πέρα από μουσικογραφικούς βερμπαλισμούς – με έκανε να βαρεθώ αφόρητα.
Να παρακαλώ να τελειώσει αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των ήπιων ηλεκτρονικών χαλιών, ας πούμε στα όρια του deep house, με «παθιασμένα», ευαίσθητα, «αναφιλητά» φωνητικά από την Ema Bramcova. Αποτέλεσμα; Το απεχθές υβρίδιο της «ηλεκτρονικής μπαλάντας» (έτσι τουλάχιστον το λέω εγώ) για το οποίο φταίνε: α) η Tracey Thorn που το κάνει καλά, β) η Liz Fraser η οποία το καθιέρωσε σε όσα πρότζεκτ κι αν συμμετείχε, γ) οι προαναφερθέντες Νορβηγοί, που το «πάγωσαν» όσο σκανδιναβικά έπρεπε, δ) οι Lamb κι εκείνο το ανεπανάληπτο ‘Gorecki’, ε) το πρόσφατο λιώσιμο του “Moan” από τη συνεργασία Trentemoller κι Ane Trolle, στ) ο Γιώργος Καρκάνης, περνώντας το στο ευαίσθητο υποσυνείδητο με το “Best After Hours”. Κάπως έτσι (δίκαια κι άδικα, ταυτόχρονα) αυτό το είδος έγινε «η ηλεκτρονική μουσική εκείνων που δεν ακούνε ηλεκτρονική μουσική».
Και κάπως έτσι καταλαβαίνετε γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να «βρεθούμε», εγώ και το Mellow Drama, δεύτερό τους άλμπουμ. Ζητώ συγγνώμη από τον Filip Mvlek, που είναι υπεύθυνος για τις άρτιες ενορχηστρώσεις, οι οποίες καταλήγουν σε ωραία ραδιοφωνικά tracks όπως τα “Taste It” και “Mellow Drama”. Αλλά ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί το 2005 ο Robert Smith τους διάλεξε να ανοίξουν τους Cure στην Πράγα. Ή μήπως καταλαβαίνω, τελικά…
