Από τα νεότερα αμερικάνικα συγκροτήματα – της τελευταίας 10ετίας για να ακριβολογήσουμε – οι Oneida έχουν το δικό τους ξεχωριστό κεφάλαιο. Και διόλου τυχαία, καθώς πρόκειται για συνεχιστές και ανανεωτές της σημερινής ψυχεδέλειας, που αντλεί διδάγματα απ’ όλη την περίοδο 1967-1972, αλλά χωρίς να αφήνει επιρροές από οτιδήποτε φέρει την ταμπέλα «μουσική σύνθεση» απ’ έξω. Απίστευτοι επί σκηνής, εργάτες της μουσικής και όχι του image, με φοβερό χιούμορ αλλά και πολιτική συνειδητοποίηση, κατάφεραν να είναι χωρίς συναγωνισμό η σημαία της Jagjaguwar στον κόσμο. Με απίστευτους δίσκους όπως το Mountains Οf Τhe Moon ή το ντεμπούτο τους Enemy Hogs, έχτισαν υπόληψη με πραγματική βάση στους ανά τον κόσμο οπαδούς της σημερινής underground σκηνής (προσοχή όχι της indie, για να μην μπερδευτούμε), προσελκύοντας – λόγω ύφους και αναφορών – ανθρώπους οι οποίοι ακούνε φανατικά kraut rock ή τη διανοουμενίστικα «φρικαρισμένη» άποψη της αμερικάνικης 1960s ψυχεδέλειας.
Το φετινό Preteen Weaponry αποτελεί το πρώτο μέρος ενός τρίπτυχου που ονομάζεται Thank Your Parent, το οποίο και θα ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον από τη μπάντα. Σε αυτό συμβάλλουν όλα τα κατά καιρούς μέλη των Oneida δίνοντας έτσι έναν μνημειακό τόνο στο όλο εγχείρημα. Εγχείρημα, όμως, που κατά την προσωπική μου άποψη σε αφήνει μετέωρο, τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος αυτού του 40λεπτου έργου. Με τρεις συνθέσεις καταγεγραμμένες, οι Oneida παρουσιάζουν ένα μακροσκελές ηχητικό ποίημα ηχογραφημένο τον προηγούμενο Μάρτιο. Το μακροσκελές δεν είναι βέβαια πρόβλημα, εφόσον συνοδεύεται με ιδέες, καλά παιξίματα και μπρίο. Δυστυχώς οι Oneida καταφέρνουν μόνο τα δύο τελευταία σκέλη της προηγούμενης εξίσωσης – και αυτά λόγω πείρας, αλλά και γιατί αγαπάνε πραγματικά ό,τι παράγουν κάθε φορά. Με σαφέστατο εξέχον σημείο το δεύτερο μέρος της τριμερούς συμφωνίας του Preteen Weaponry, η μπάντα βυθίζεται κατά τα άλλα σε έναν κυκεώνα ψυχεδέλειας, αυτοσχεδιασμού, βασανιστικών mid tempo, φωνητικών-ηχώ των τάσεων των πρώιμων 1970s και συστοιχιών από κιθάρες βουτηγμένες στο wah-wah και τη λαμπάτη παραμόρφωση: μία επίτηδες και από άποψη θαμπή παραγωγή, που αναδεικνύει μία διονυσιακή και απειλητική ταυτόχρονα ατμόσφαιρα (διότι πρόκειται περί σκοτεινού δίσκου).
Μένεις έτσι με έναν απολαυστικό στο άκουσμα δίσκο, τον οποίον όμως σύντομα ανακαλύπτεις πως δεν έχεις λόγο για να ξαναεπισκεφθείς, ενώ ούτε και κάποιο πετράδι προσθέτει στο ως τώρα στέμμα του συγκροτήματος. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο δίσκος δεν είναι κακός και πρέπει να δοθούν κάποια εύσημα στους Oneida για το ότι, με τη δύναμη που σαφώς διαθέτουν στην εταιρεία τους, έπεισαν την τελευταία να στηρίξει μια τέτοια αρτίστικη και αντικομφορμιστική δήλωση. Πέρα, όμως, από δηλώσεις οι οποίες διαμορφώνουν με σαφήνεια μια καλλιτεχνική περσόνα, θα θέλαμε η μουσική να θέτει καινούργιες ιδέες προς διαπραγμάτευση και συζήτηση – ειδικά όταν μιλάμε για μουσική παραγόμενη από μία τέτοιου επιπέδου μπάντα.
