Όταν δύο από τους γοητευτικότερους κυρίους του rock ενώνουν τις ικανότητες, τα πάθη και τις εμμονές τους, υπό το όνομα Gutter Twins, αυτό που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια σύμπραξη είναι το λιγότερο ενδιαφέρον. Επειδή όμως μιλάμε για τον Mark Lanegan και τον Greg Dulli, το αποτέλεσμα είναι πολύ πέραν του ενδιαφέροντος: είναι συναρπαστικό.
Από το εξώφυλλο φαίνεται η «δουλειά». Μια εγκαταλελειμμένη αυλή στην αμερικάνικη suburbia, με τα σύννεφα μαζεμένα απειλητικά από πάνω της, μας δίνουν ένα σκοτεινό preview αυτού που πρόκειται να ακούσουμε. Ανοίγοντας βέβαια το cd βλέπουμε μία φωτογραφία όπου αμφότεροι οι Gutter Twins γελάνε (και μόνο που γελάει ο Lanegan είναι είδηση), οπότε καταλαβαίνουμε ότι η διάθεση αυτοσαρκασμού δεν θα λείπει από αυτό το album. Με άλλα λόγια, μπορεί μεν να μας βουτάνε σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά το κάνουν με μια ανεπαίσθητη ελαφρότητα, που μόνο δύο πραγματικοί rock’n’roll τύποι μπορούν να πετύχουν.
Το Saturnalia είναι αργόσυρτο, οργισμένο, γεμάτο προσμονή και επιθυμία. Είναι σχεδόν αδύνατον να μη φέρεις στο μυαλό σου ερωτικές σκηνές ακούγοντάς το, τόσο εξαιτίας της ερμηνείας αμφότερων των κυρίων, όσο και των μελωδιών, που ξεκινούν ήρεμα, συνεχίζουν υπόγεια και οδηγούν σε λυτρωτικές κορυφώσεις. Η ερμηνεία στα κομμάτια είναι μοιρασμένη, άλλοτε την αναλαμβάνει ο Dulli και άλλοτε ο Lanegan, δίνοντας έτσι τελείως διαφορετικό ήχο στα αντίστοιχα κομμάτια. Αυτά που ερμηνεύει ο πρώτος ακούγονται αισθησιακά και ναρκισσευόμενα. Αυτά που ερμηνεύει ο δεύτερος είναι πιο άγρια, με το γνώριμο «χαλίκι» στη φωνή να τον κάνει να ακούγεται σαν λύκος που γρυλίζει, πριν να αφήσει το μεγάλο του ουρλιαχτό το οποίο θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε με δέος. Ο ήχος θυμίζει περισσότερο εκείνον των Afghan Whigs ή και των Twilight Singers παρά ό,τι κάνει ο πρώην frontman των Screaming Trees στα solo projects του. Η rock ορμή του λοιπόν έχει δώσει τη θέση της στην ηδυπάθεια που χαρακτηρίζει τη μουσική του Dulli, αλλά δεν έχει φύγει τελείως από την εικόνα. Είναι εκεί, στις ιλιγγιώδεις κιθάρες, στην ακατέργαστη ερμηνεία του Lanegan, στα ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα, στους στίχους για έρωτα, εκούσιο βασανισμό, πόθο, διαβόλους και…επαρχιακούς δρόμους που σηματοδοτούν την εγκατάλειψη. Απλά ακούστε κομμάτια όπως το «ήρεμο πριν την καταιγίδα» “The Stations”, το κολασμένο “Idle Hands” και το αποπλανητικό “Front Street” και θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε.
Μπροστά σε έναν τέτοιο δίσκο μένεις άφωνος, ακούγοντας τους ξεχωριστούς αυτούς μουσικούς να επιδίδονται σε ένα μουσικό όργιο, σαν διαστροφικοί εραστές, να σε προσκαλούν στο παιχνίδι κι εσύ να παραδίνεσαι άνευ όρων, μιας και είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν στο ζητάνε τόσο ευγενικά.
