Οι Meshuggah είναι, ίσως, η μόνη σύγχρονη μπάντα τα έργα της οποίας μπορούν να διαταράξουν την κοσμική ισορροπία του σύμπαντος. Δίσκοι όπως τα Chaosphere και Catch Thirty Three είχαν δείξει ότι έχουν μόνο αντίπαλο τον εαυτό τους, όντας έτη φωτός καλλιτεχνικής αξίας μακριά από τομ μέσο όρο. Βέβαια, στην πορεία, ο όχλος του copy-paste ύψωσε ανάστημα, προσπάθησε να οικιοποιηθεί τις δάφνες πρωτοτυπίας του group και γενικά άρχισε να τους παρουσιάζει ως Μεσσίες της μουσικής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες όλος ο μουσικός πλανήτης περίμενε το επόμενο βήμα των Σουηδών. Τελικά όμως αποδείχθηκε ότι το ObZen δεν είναι βήμα, αλλά άλμα.
Κοντά στο ύφος του Chaosphere, πιο «απλό» όμως και πιο άμεσο, το ObZen είναι στα σίγουρα ο καλύτερος δίσκος των Meshuggah μέχρι σήμερα. Προσπερνά τον λαβύρινθο του Catch Thirty Three και εισάγει μία διεστραμμένη λογική, αφού εδώ οι οχτάχορδες κιθάρες δεν είναι μέσο εντυπωσιασμού, αλλά ηχητικής υποδούλωσης, αφού, σε συνδυασμό με τα τύμπανα, δημιουργούν ήχο συμπαγή και απάνθρωπο, ο οποίος σου δημιουργεί εγκεφαλική συμφόρηση στην προσπάθεια αποκωδικοποίησης. Ακραίο progressive θα σκεφτεί κάποιος. Η απάντηση είναι αρνητική, γιατί ο όρος progressive είναι περιοριστικός. Εγώ θα πρότεινα...πλήρη επαναπροσδιορισμό!
Το “Combustion” αποδεικνύεται εναρκτήριος ύμνος. Μαζί με το “Electric Red” είναι ικανό να εξωθήσει ακόμα και και έναν ανίδεο σε άναρχες ρυθμικές «χορογραφίες». Η συνέχεια πιο δύστροπη. Η τύρβη βρήκε το μουσικό της ανάλογο στο “Bleed”. Όταν δε μπει το “Lethergica” έχεις ήδη αναφωνήσει «ΔΕΝ είναι δυνατόν!!!» - και αρκείσαι στο να παρακολουθείς ανήμπορος. Κάθε κομμάτι από εκεί και πέρα σε βομβαρδίζει, και σταδιακά αρχίζεις να νιώθεις άγχος, ενώ παράλληλα η πνευματική σου αποδόμηση συνεχίζεται. Η τριπλέτα των “ObZen”, “This Spitful Snake” και “Pineal Gland Optics” σε έχουν απωτελειώσει με ευκολία. Σύγχηση… Ακολουθεί το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι του δίσκου, “Privus”, για το οποίο ό,τι και να πεις είναι λίγο – πρόκειται για έπος. Τα solos καθόλη τη διάρκεια του album, αν και μελωδικά, ενισχύουν την παράνοια του όλου θέματος, με αποκορύφωμα το εννιάλεπτο “Dancers To A Discordant System”.
Ακρόαση στην ακρόαση, κολλάς όλο και περισσότερο με το ObZen, εξωθούμενος σε έναν φαύλο κύκλο επανειλημμένων ακροάσεων. Ίσως να μην το καταλάβεις ποτέ στο σύνολό του - όπως και οι περισσότεροι μας. Αλλά, ειλικρινά, πρόκειται για εμπειρία, που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις συναισθήματα με μαθηματικές εξισώσεις. Αδύνατον… Οπότε, αν η αγάπη σου για τη μουσική δεν περιορίζεται σε πέντε αποθηκευμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς στο αυτοκίνητο, άκουσε αυτό το album πάση θυσία…
