Ήταν Αύγουστος του 1984, λίγο μετά την κυκλοφορία του Powerslave, όταν οι Maiden ξεκινούσαν την παγκόσμια περιοδεία που έμελλε να αποτελέσει την αφορμή και για το πρώτο τους live album. Σχεδόν διακόσιες παραστάσεις έδωσαν οι τέσσερις τους ανά τον πλανήτη και τούτο το DVD πετυχαίνει διάνα να μας διακτινίσει σ’ εκείνη την εποχή. Όσοι έχετε την αντίστοιχη VHS, ρίχτε μια ματιά παρακάτω αν αναρωτιέστε προς τι τέτοια φασαρία.
Στο πρώτο δισκάκι θα βρείτε ολόκληρο το ιστορικό show από το Long Beach Arena (California rules!!!), ενώ στο δεύτερο, εκτός από αποσπάσματα από το Rock In Rio ’85 (με σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους στο κοινό), σας περιμένουν δύο ντοκιμαντέρ. Το History Of Iron Maiden (Part 2), που μας μεταφέρει στα παρασκήνια της περιοδείας και το Behind The Iron Curtain, ένα οδοιπορικό στις χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ, που για πρώτη φορά υποδέχτηκαν μια δημοφιλή δυτική μπάντα. Τα καλούδια δεν έχουν τελειωμό, οπότε προσθέστε στα παραπάνω, cuts κι από άλλες συναυλίες επί αμερικάνικου εδάφους, art gallery και promo κλιπάκια.
Μιλάμε, λοιπόν, για τους Iron Maiden με το original line-up, στην κορύφωση της καλλιτεχνικής τους πορείας. Όχι για τη σούπα των τελευταίων δεκαπέντε και βάλε χρόνων. Όλοι τους σε τρομερή φόρμα, ανάμεσα στα ογκώδη αιγυπτιακά σκηνικά, στήνουν τρομερά μεταλλικά shows για τα δεδομένα της εποχής, στα όρια του cult. Ναι, με τη μαλλούρα, τα ολόσωμα κολάν τους, τις πανηγυρτζίδικες κάλτσες ως το γόνατο και τα άσπρα snickers (την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι, προς Νησί μεριά, χοροπηδάνε με μερικές γλαδιόλες στην κωλότσεπη). Και με τι track list; “Trooper”, “Hallowed Be Thy Name”, “Number Of The Beast”, “Run To The Hills” κι όλα τα υπόλοιπα κλασικά.
Τα highlights περιλαμβάνουν τη μπάντα να παίζει το “Smoke On The Water” σε πολωνικό γάμο και τον Harris να ξεσπαθώνει κατά του punk rock. Τον Dickinson να αποτάσσεται τον Σατανά δημόσια, να βγάζει λόγους για τους μπάφους της βασίλισσας Βικτώριας και - προσωπικό αγαπημένο - κάπου ανάμεσα στο “Rime Of The Ancient Mariner” και το “Powerslave”, να καλύπτεται ολόκληρος απ’ τους καπνούς της σκηνής, που φτάνουν σε ύψος τη μέση των υπολοίπων (εντάξει, υπερβάλλω). Η χοντρά πειραγμένη παραγωγή επηρεάζει εμφανώς το live feeling, αλλά εδώ, αντίθετα με το Live After Death album, έχεις πράματα και θάματα να δεις. Οπότε γέρνεις πίσω και απολαμβάνεις, χωρίς να χρειάζεται να είσαι και κανένας ορκισμένος metalhead.
