Μετά από μια εισαγωγή που θα μπορούσε να κοσμεί και soundtrack ταινίας του Tarantino, ένα κομμάτι σαν το “Konichiwa Bitches” που τείνει να χαρακτηριστεί ως ένα από τα singles της χρονιάς και το επιθετικό “Cobrastyle”, θα περίμενε κανείς ένα album τουλάχιστον συναρπαστικό.
Στη συνέχεια, όμως, το Robyn μοιάζει με δρόμο γεμάτο λακούβες. Mετά λοιπόν από τον αρχικό καταιγισμό ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα album γεμάτο ups and downs. Yπάρχουν τραγούδια στα όρια του βαρετού και του ανέμπνευστου, όταν δηλαδή η Σουηδέζα Robyn αποφασίζει να παραδοθεί σε μία άνευ ουσίας pop (“Be Mine”), και υπάρχουν κάποια όπου αποφασίζει να πάρει r’n’b μονοπάτια (“Should Have Known”), στα οποία η χροιά της φωνής απλώς μοιάζει…χαμένη. Δε λείπουν όμως και οι συνθέσεις στις οποίες ναι μεν η pop υπερισχύει της electronica, αλλά ταυτόχρονα η επιλεγμένη παρουσία electro στοιχείων προσθέτει το κάτι παραπάνω που απαιτείται για να φέρει τα εν λόγω κομμάτια στο level που πρέπει(“Bum Like You”, “Robotboy”). Δυστυχώς, όμως, σε κάποια άλλα (“Handle Me”, “Eclipse”) η cheesy pop επικρατεί και τα ρίχνει στο λάκκο της ανυπόφορα βαρετής μπαλάντας.
Γενικά, το Robyn αποδεικνύεται άνισο, έχοντας να επιδείξει δύο εκπληκτικά κομμάτια, μερικά συμπαθητικά και μερικά κακά. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι ένα ρυθμικό και sexy electro pop χτύπημα με τον τίτλο “Konichiwa Bitches” που περιέχει τον πλέον αλληγορικό εναρκτήριο στίχο You Wanna Rumble in Μy Jungle… Respect.
