Αυτή τη στιγμή οι System Of A Down αποτελούν (μαζί βέβαια με τους Rammstein), τo μεγαλύτερo όνομα του σύγχρονου σκληρού ήχου, από την άποψη της εμπορικής εμβέλειας που γνώρισε ο χαρακτηριστικός ήχος τον οποίον έπλασαν βήμα-βήμα από το ξεκίνημα της καριέρας τους. Τη στιγμή αυτή διάλεξε ο frontman τους Serj Tankian για να κάνει το πρώτο του σόλο βήμα στη δισκογραφία, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δυο τριγώνια, αφού και μια προσωπική ανάγκη «απόδρασης» υπηρετεί, και σε ένα timing πολύ κατάλληλο για την ευρύτερη αποδοχή της τελευταίας το πράττει.
Η πιο εύκολη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος στο Elect The Dead (και κάποιοι στο εξωτερικό την έχουν ήδη κάνει) είναι η συνηθισμένη κριτική την οποία έχουν δεχτεί στο παρελθόν όλοι σχεδόν οι τραγουδιστές των πιο προβεβλημένων συγκροτημάτων, όταν έβγαλαν σόλο albums: για ποιον λόγο να βγει μια προσωπική δουλειά που ελάχιστα διαφοροποιείται, αν διαφοροποιείται, από τον ήχο της μπάντας όπου συμμετέχει ο τραγουδιστής; Η ερώτηση δεν είναι άτοπη, θεωρώ όμως πως η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με περιπτώσεις σαν του Tankian. Όταν δηλαδή ο τελευταίος συμμετέχει ενεργά σε ένα group που έχει διακριθεί για την εξαιρετική του πρωτοτυπία και έχει επιφέρει μια τόσο βαθιά ανανέωση σε ό,τι λέμε hard rock ή ακόμα και metal, ανακατεύοντας από την αρχή την τράπουλα, δεν είναι άραγε υπερβολικό - ή και άτοπο ακόμα - να απαιτούμε να παρουσιάσει ένα διαφορετικό πρόσωπο ως σόλο καλλιτέχνης, ζητώντας του, στην ουσία, να ξαναπρωτοτυπήσει στο καπάκι;
Νομίζω πως αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι το αν ένα τέτοιο album περιέχει καλά τραγούδια. Και το Elect The Dead είναι γεμάτο από καλά τραγούδια, κομμάτια δυναμικά και εμπνευσμένα, τα οποία συγκροτούν μια αρκετά συνεκτική αλυσίδα από την αρχή ως το τέλος, με ελάχιστες θαμπές στιγμές εδώ κι εκεί να αποτελούν τους πιο αδύναμους κρίκους της (“Honking Antelope”, “Elect The Dead”). Τραγούδια δηλαδή όπως το “Empty Walls”, το “Feed Us”, το “Unthinking Majority”, το “Lie Lie Lie”, ή το “Saving Us” δεν έχει τελικά και τόση σημασία αν θα μπορούσαν να αποτελούν τμήμα του υλικού κάποιου album των System Of A Down. Πιο σημαντικό είναι, κατά τη δική μου γνώμη, πως αποτελούν εκρηκτικά και πωρωτικά δείγματα μιας πολύ σύγχρονης τραγουδοποιίας, η οποία έχει προσδώσει ξανά αξιοπιστία και ενδιαφέρον σε έναν ιδιαίτερο μουσικό χώρο, που πολλοί αγαπούν να μισούν την αισθητική του.
Ο ίδιος ο Tankian στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τραγουδώντας με μεγάλο πάθος και με σωστή χρήση της φωνητικής του ιδιαιτερότητας, αποτελώντας ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της δουλειάς. Και μόνο οι ερμηνείες του να υπήρχαν, θα ήταν αρκετός λόγος ύπαρξης του Elect The Dead στη δισκογραφία. Είναι, κοντολογίς, ένα πολύ ευχάριστο διάλειμα μέχρι να ξανακούσουμε από τους System…
