Ήρεμο και παγωμένο σαν απόμακρη κηδεία, ταυτόχρονα εμβατηριακό και χορωδιακό, σαν να ακολουθεί τη μπόρα ή να ανοίγει το κυριακάτικο πρωινό, το "A Sunday Smile" δίνει μια σχεδόν ακριβή άισθηση του τι θα ακολουθήσει στο νέο άλμπουμ των Beirut. Ο βαλκανικός ήχος και η lo-fi αισθητική έχουν πάει εν μέρει περίπατο χάριν μιας πιο καλογυαλισμένης παραγωγής και μιας έντονης 'γαλλικής' μυρωδιάς. Οι εκρήξεις είναι ελεγχόμενες και τόσο παραφορτωμένες από τα αλλεπάλληλα γεμίσματα στο στούντιο και με άλλα όργανα, που είτε θα ισχυριστείς ότι είναι αποστειρωμένες, είτε θα θαυμάσεις την ωριμότητα και τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ (στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο γράφων).
Ο Condon στρατολόγησε τον φίλο και mr. Final Fantasy, Owen Pallett, να φτιάξει τις ενορχηστρώσεις και ακόμα κι αν ο δεύτερος κάπου το παράκανε, δε μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε ότι έχτισε έναν όμορφο λαβύρινθο με ένα σκασμό έγχορδα και πνευστά που αγκαλιάζουν ευφορικά τα μελαγχολικά βαλσάκια. Ακορντεόν και μαντολίνο, jazzy πινελιές, βιολί, βιόλα, μαντολίνο, harpsichord, ακόμα και μπουζούκι συνιστούν ένα άλμπουμ με έντονο το άρωμα του παριζιάνικου bistro από τη μία, με μία γεναία δόση από Rufus Wainwright, μια ελεγχόμενη βαλκανική μυρωδιά, και μια τζούρα από Mariachi -και όλα αυτά με περισσότερη αυτοπεποίθηση... Θέλουμε τίποτα άλλο;
Αν δεν στρίμωχνε, μάλιστα, στο τέλος τα πιο "B" κομμάτια του δίσκου, αφήνοντας έτσι το μεθύσι των προηγούμενων 30 λεπτών να ξεφτίσει, τότε δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο στους αμφισβητίες...
