Η Ιβηρική χερσόνησος εκτός του ότι μία πολλή δυνατή σκηνή στο ευρύτερο φάσμα της σύγχρονης μουσικής, προσφέρεται για χαλαρότητα και κέφι –απόδειξη όλες αυτές οι ξεμυαλισμένες και αρκουδάρχες που γυρνάνε από τη Βαρκελώνη πίνοντας νερό στο όνομα της, και ταυτόχρονα λέγοντας –θεέ μου τι ηλίθιοι- ότι η Μαδρίτη δεν λέει τίποτα.
Τέλος πάντων επειδή εδώ χώρος δισκοκριτικής θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτές τις φανκόγατες (!). Ναι εντάξει έχουν το σωστό look, ναι εντάξει παίζουν σωστά, ναι εντάξει έχουν καλή φωνή, ναι εντάξει έχουν πολλή στρωτή (αλλά χωρίς εκπλήξεις) παραγωγή, ναι εντάξει ξέρουν όλα τα ενορχηστρωτικά κόλπα, ναι εντάξει κάνουν και μικρές ευρωπαϊκές τουρνέ, ναι εντάξει είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έχουν δουλέψει ΑΛΛΑ δηλαδή τι το ιδιαίτερο έχουν από τους τόνους λευκότροπου funk που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια;
Κάνουν διασκευή James Brown και για την ακρίβεια το Papa’s got a Brand New Bag, η φωνή της Mayka Edjo είναι πραγματικά καλή αλλά δεν έχει το γρέζι και τη χροιά ή προσωπικότητα που θα σε κάνει να την ξεχωρίσεις άμα την ακούσεις σε κάποιο άλλο project ή συγκρότημα, και δυστυχώς είναι προβλέψιμοι να παραμείνουν διασκεδαστές (δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό αλλά δε βγάζεις δίσκους γι αυτό το λόγο).
Επίσης δεν θα σχολιάσω το παρατσούκλι του drummer που είναι Skunk – τόσο προβλέψιμοι δηλαδή;
