Οι Cowboy Junkies υπήρξαν κάποτε κάτι παραπάνω από αξιόλογη μπάντα, έχοντας στο ενεργητικό τους ένα (τουλάχιστον) σημαδιακό album. Είναι έτσι, αναμφίβολα, χαρά να ξανακούει κανείς τον γλυκό, ζεστό pop/rock ήχο τους. Μόνο που όσο καλοπροαίρετα και αν υποδεχθείς το At The End Of Paths Taken και με όση συμπάθεια και αν το αντικρίσεις, η πικρή αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα μέτριο album, μια ισχνή αντανάκλαση ενός πάλαι ποτέ σπιρτόζικου παρελθόντος.
Κακό βέβαια δεν είναι ούτε κατά διάνοια. Οι Καναδοί έχουν την εμπειρία και έχουν πλάσει με τα χρόνια ένα χαρμάνι χαμηλότονων μελωδιών και φιλοσοφημένων στίχων, απολύτως ταιριαστό με τον αέρα ερμηνείας της Margo Timmins, το οποίο εγγυάται πως υπάρχει η απαιτούμενη βάση καλαισθησίας και στη νέα τους δουλειά. Όσοι λοιπόν τους έχουν παρακολουθήσει θα βρούνε, πιστεύω, ενδιαφέρον σε στιγμές όπως τα “Cutting Board Blues”, “It Doesn’t Really Matter Anyway”, ή “Blue Eyed Saviour” και σίγουρα θα συγκινηθούν από το εκπληκτικό “My Little Basquiat”. Παράλληλα όμως θα αναγνωρίσουν και την κόπωση στην έμπνευση του group και θα καταλήξουν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα πως το At The End Of Paths Taken είναι μια δουλειά βασισμένη στην ανακύκλωση πολύ πιο ουσιαστικών ημερών του παρελθόντος (“Still Lost”, “Someday Soon”, “My Only Guarantee”).
Συνοψίζοντας, η νέα δουλειά των Cowboy Junkies είναι κατά πολύ μια υπόθεση για τους φίλους τους, παρά κάτι που ίσως θα φέρει κοντά τους νέους ακροατές. Η φωτιά δεν έχει σβήσει, οπότε, αν συγκαταλέγεστε στους πρώτους, μάλλον οφείλετε να υποδεχθείτε το At The End Of Paths Taken ως έναν γνώριμο, μα κουρασμένο από τον δρόμο, οδοιπόρο. Οι υπόλοιποι δείξτε σεβασμό, αλλά μη νοιαστείτε να αλλάξετε και πεζοδρόμιο για χάρη του…
