Μια επανέκδοση από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1980 στρέφει ξανά τους προβολείς της δημοσιότητας σε ένα μάλλον αδικημένο Αυστραλέζικο group (το οποίο συνεχίζει να υφίσταται), δίνοντάς μας την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε τον καλύτερο ίσως δίσκο της πορείας τους.
Το Battlesick σε μαγνητίζει πρώτα-πρώτα με το εκπληκτικό, ασπρόμαυρο εξώφυλλό του, που τόσο μοναδικά παρουσιάζει την απόγνωση του ημίγυμνου στρατιώτη με τον μεγάλο σταυρό στον λαιμό του. Μετά ανοίγεις και το booklet και το μάτι σου πέφτει σε ένα απόσπασμα από το Cain’s People του Alexander Trochi, που σε κάνει να χαμογελάς με νόημα, αναλογιζόμενος ότι ετούτοι εδώ οι Αυστραλοί δεν συμμερίζονται καθόλου την άποψη της Βίβλου για το ποιος ήταν ο καλός αδερφός του παραμυθιού. Ε, και τέλος ακούς και το cd και δένει η κομπόστα - πρόκειται για έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο, με αντοχές στον χρόνο και μια πολύ δική του μαγεία, η οποία μπορεί να σε καταγοητεύσει.
Μουσικά οι Mark Of Cain χαρακτηρίζονται από μια σκληρή μονοτονία με εμφανείς punk καταβολές και με θορυβώδεις indie κιθάρες στο φόντο, καθώς και από μια φωνή που περισσότερο απαγγέλλει υποβλητικά, παρά τραγουδάει. Τα τραγούδια τους έχουν νεύρο, ένταση και επιθετικότητα, πράγματα όμως που περνιούνται προς τα έξω με πολλή καλαισθησία, ώστε να μην καταντούν ούτε γραφικά, ούτε ενοχλητικά. Πάρτε για παράδειγμα το φοβερό “Setback”, ή το εναρκτήριο “You Are Alone”, ή ακούστε το άκρως πορωτικό “Hammer” , το σαρωτικό “Can You See Me Now?” ή την έκρηξη αδρεναλίνης που ακούει στον τίτλο “Visions Of Love”.
Αν αποδομήσεις το υλικό και αρχίσεις να εξετάζεις τα τραγούδια μεμονωμένα, το Battlesick ίσως σου φανεί ενδιαφέρον, μα φτωχό. Αν όμως το προσέξεις ως σύνολο θα ανακαλύψεις ότι το κάθε τραγούδι είναι και ένα μικρό λιθαράκι σε ένα καλά μελετημένο οικοδόμημα, με πολλές αρετές, οι οποίες δεν έχουν μάλιστα κάνει την παραμικρή ρυτίδα. Αν δεν το ξέρεις, κάλλιστα μπορεί να θεωρήσεις ότι έχεις να κάνεις με μια δουλειά που ηχογραφήθηκε πέρυσι…
