Πίσω από το project των Half Cousin βρίσκεται ένας τριαντάρης τραγουδοποιός από τα απομακρυσμένα νησιά Orkney (που εντάσσονται διοικητικά στη Σκοτία), ο Kevin Cormack. Ο οποίος μας παρουσιάζει εδώ τη δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική του κατάθεση, μετά το προ τριετίας Function Room. Κατάθεση η οποία δυστυχώς τον βρήκε στάσιμο και εγκλωβισμένο στα ίδια λίγο-πολύ προβλήματα που χαρακτήριζαν και το ντεμπούτο του.
Το Iodine μαστίζεται από ένα βασικό και δυσεπίλυτο πρόβλημα, που παρατηρείται συχνά στη μεταμοντέρνα τραγουδοποιία των τελευταίων δέκα-δεκαπέντε χρόνων. Είναι πράγματι ένας κύκλος τραγουδιών με συνοχή, με ειλικρινή κίνητρα και με ορισμένες όντως ενδιαφέρουσες στιγμές (“Police Torch”, “Rat Pack Dad”), αλλά παράλληλα είναι και ένας κύκλος τραγουδιών σχεδόν απροσπέλαστα προσωπικός. Πράγμα που σημαίνει ότι δίνεται σχεδόν αποκλειστική προτεραιότητα στην επιθυμία του δημιουργού να εκφραστεί έτσι γυμνά και απροκάλυπτα όπως νιώθει, αδιαφορώντας τόσο για τη στιλιστική του ένταξη και το κατά πόσο έχει κάτι να δώσει στην κατεύθυνση που επιλέγει, όσο και για το αν ο ακροατής είναι σε θέση ή όχι να παρακολουθήσει.
Είναι βέβαια δικαίωμά του, αναφαίρετο και σεβαστό. Ως καλλιτεχνικό προϊόν όμως εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω ως ισορροπία στο τεντωμένο σκοινί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δεν έχει ιδιαίτερα πράγματα να προσφέρει και ας βάζει στην παλέτα του ηχοχρώματα τόσο από τον pop/rock κόσμο όσο και από την electronica, είναι κάτι που το ακούς δίχως να σε ενοχλεί, σπάνια όμως σε αγγίζει. Αλλά και όταν το κάνει το άγγιγμα είναι τόσο φευγαλέο, ώστε δύο ώρες αργότερα δεν θυμάσαι πλέον τίποτα.
Κακός δίσκος δεν είναι, σε καμία περίπτωση. Είναι όμως αδιάφορος.
