Η σειρά των τραγουδιών σε κάθε δίσκο θα έπρεπε να είναι το ίδιο σημαντική διαδικασία με π.χ. την επιλογή εξωφύλλου. Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια να διαβάζω μια έρευνα που ανέλυε τον επιστημονικό τρόπο με τον οποίο οι πολυεθνικές ‘τακτοποιούν’ την ροή του κάθε δίσκου. Το ‘χύμα’ αρχείο μου έκανε, δυστυχώς, πάλι την δουλειά του και δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος αλλά επί της παρούσης ο λόγος που ξεθάφτηκε από την μνήμη μου αυτή η ημιτελής πληροφορία είναι αυτός ο πρωτόγνωρα ‘ακατάστατος’ δίσκος των Priestbird (μέχρι πρότινος γνωστοί ως Tarantula AD). Πριν περάσω στο ζουμί ξεκαθαρίζω το ‘In Your Time’ είναι ένας καλός δίσκος. Ώρες ώρες φαντάζει πολύ καλός.
Αυτή την φορά λοιπόν το τρίο από την Νέα Υόρκη έχει αφήσει πίσω του τους αχαλίνωτους πειραματισμούς των Tarantula, έχει προσθέσει φωνητικά, έχοντας πάντα σαν ευαγγέλιο το rock των 70s και βάση τις πολύπλευρες μουσικές τους γνώσεις.
Το ξεκίνημα με το ‘Life Not Lost’ τους βρίσκει μπλεγμένους σε ένα prog rock παραλήρημα να τραγουδούν για νεκρά κοράκια που δεν θα ξαναπετάξουν και έναν Priestbird να προσεύχεται γι’αυτά αλλά αμέσως μετά στο ‘Season Of The Sun’ παραδίδουν σεμινάριο Floydικής ανάπτυξης τραγουδιού. Αυτή η ακαταστασία συνεχίζεται και στα επόμενα δύο τραγούδια αφού πριν περάσουν στο φοβερό ‘Hand That Draws’ στριμώχνουν 90 αδιάφορα δευτερόλεπτα πιάνου. Κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει περίπου τι καπνό φουμάρουν, το επόμενο κομμάτι (Smoke & Pain) τους βρίσκει να αποδίδουν φόρο τιμής στους Black Sabbath και στις ερμηνείες του Robert Plant.
Στο δεύτερο μισό του δίσκου τα πράγματα είναι το λίγο πιο στρωτά αφού πλέον τους έχει απομείνει ένα ακόμα προσωπείο. Αυτό που δικαιολογεί την παρουσία τους στις συναυλίες του Devendra Banhart. Στα δύο psych-folk που θα βρείτε εδώ συμμετέχει και η Sierra Casady χωρίς όμως να είναι και τόσο ξεκάθαρη η παρουσία της αφού την έχουν ‘κρύψει’ με την χρήση πολλαπλών samples. Οπότε οι αλλεργικοί με τις αδερφές Cocorosie μην φοβάστε.
Εν τέλει λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που πιο πολύ μοιάζει με συλλογή singles παρά σαν μια ενιαία δουλεία γι’αυτό και είναι δύσκολο τελικά να αποφασίσεις για την ποιότητα του συνολικά. Αν σβήσετε τις παλιομοδίτικες rock εμμονές τους που λίγους –ελπίζω- αφορούν, τους αναγνωρίσετε τις εκπληκτικές τους εκτελεστικές ικανότητες τότε οι Priestbird θα επισκέπτονται συχνά πυκνά το στερεοφωνικό σας.
Ο υπογράφων σκεπτόμενος αν τελικά έχει σημασία η ροή των δίσκων ή αν το downloading κάνει τους Priestbird εν δυνάμει σπουδαία μπάντα με την απομόνωση των τραγουδιών τους, κλείνει τον υπολογιστή για να γελάσει με τους ‘αιώνιους’.
