Αυτοί που έχουν ακολουθήσει κατά πόδας την προσωπική δισκογραφική πορεία του πρώην τραγουδιστή και συνθέτη των Grant Lee Buffalo, ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο πιο ροκ δίσκος του –και πάντα σε σύγκριση με το ήπιας φύσης folk-rock pαρελθόν του. Δεν έχω λόγους ή στοιχεία για να το αμφισβητήσω, στο κάτω-κάτω αυτό που εγώ ακούω είναι ένας καλοφτιαγμένος δίσκος που στηρίζεται στις ροκ κιθάρες και ενορχηστρώσεις, ένας δίσκος που ακούγεται σαν να φτιάχτηκε από ένα συγκρότημα και όχι από ένα σόλο καλλιτέχνη.
Εκείνο όμως που προκαλεί έκπληξη είναι η έντονη παρουσία του Glam-rock στοιχείου που μαζί με την αισθαντική μελαγχολία της φωνής παραπέμπει σε ένα πάντρεμα των T. Rex με τον Billy Corgan. Τα υπόλοιπα ίχνη επιδράσεων είναι απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα: Neil Young, REM, John Lennon.
Συμπερασματικά το Strangelet είναι ένας δίσκος–συμπίλημα της μέχρι τώρα πορείας του Grant-Lee Phillips. Ένας δίσκος που θα αρέσει ιδιαίτερα σε αυτούς που δεν έχουν ξεχάσει το Fuzzy, τον οριακό δίσκο της πρώην μπάντας του.
