Μελωδικότατη ορχηστική pop από μαέστρους του είδους.
Μετά από αρκετό καιρό οι High Llamas επιστρέφουν στη δισκογραφία μ’ ένα album νωχελικά μελαγχολικό, ολόγεμο από το απαλό λίκνισμα ή στροβίλισμα των εγχόρδων, το δροσερό αεράκι των πνευστών, το ακουστικό κελάρυσμα των κιθάρων και τα μελωδικά γυναικεία φωνητικά, όλα τούτα δεμένα από λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις – μάστορας εξάλλου σε κάτι τέτοια ο Sean o’Hagan – που αντανακλούν το μουσικό πνεύμα της Δ. Ακτής και των τραγουδοποιών της από τις αρχές των 70’s.
Όλα καλά και ωραία λοιπόν, αλλά με μια σοβαρή αδυναμία: ότι αυτά είναι αποστερημένα από κάθε στοιχείο έκπληξης ή έστω κάποια εναλλαγή στο κουραστικά επίπεδο τέμπο και την ομοιόμορφη δομή τους.
