Ξεχωριστή περίπτωση μουσικού, ο Paul Roland έδρασε κατά κύριο λόγο τη δεκαετία του ‘80, που υπήρχε και μια μεγάλη ροπή προς το gothic rock. Βέβαια, ο Roland μπορεί να χαρακτηριστεί gothic περισσότερο στιχουργικά, γιατί μουσικά έχουμε να κάνουμε με μια μείξη goth, folk, και rock.
To Re-Animator, εμπνευσμένο από το έργο του H.P. Lovecraft αλλά και από τη γοτθική λογοτεχνία γενικότερα (Edgar Allan Poe κλπ), συνεχίζει αυτή την παράδοση, με τα folk στοιχεία να υπερτερούν των goth. Η συχνή παρουσία βιολιού κάνει τον ήχο επιβλητικό ενώ το organ και οι κιθάρες «πιάνουν» ενίοτε ανατολίτικες κλίμακες, που προσθέτουν κάτι μυστηριακό σε τραγούδια, όπως τα εξαίσια “Re-animator” και “Swamp Girl”. Άλλες φορές γίνονται αντιληπτές κάποιες λοξές ματιές προς το garage που θυμίζουν Fuzztones κι άλλες φορές προς τον παγανισμό- στα κομμάτια όπου υπάρχει φλάουτο- ενώ δε λείπουν και οι απλοϊκά όμορφες κιθαριστικές μελωδίες, σαν αυτή του “Arkham”. Καθώς όλα αυτά συμβαίνουν μουσικά, οι στίχοι για τα καταραμένα πλάσματα αυτού του κόσμου, που θεωρητικά περιδιαβαίνουν τη γη όταν πέφτει η νύχτα, είναι εκεί για να διατηρούν το αιματηρό στοιχείο. Μη φανταστείτε όμως γραφικές ιστοριούλες, γιατί ο Roland, σαν άλλος Nick Cave, διαθέτει το χάρισμα του χιούμορ και του σαρκασμού, δίνοντας μια τελείως διαφορετική διάσταση σε όλο αυτό το θανατερό σκηνικό που στήνει μέσα από τα τραγούδια του.
Τέλειο συμπλήρωμα σε όλα αυτά αποτελεί η φωνή του, που για άλλη μια φορά θυμίζει τον τρόπο που κάποιος θα ψιθύριζε ένα ξόρκι ή που θα αφηγούνταν ένα τρομακτικό παραμύθι- ξέρετε τώρα δα, από εκείνα τα φαινομενικά αθώα, που είναι όμως γεμάτα εγκλήματα, τα οποία παρουσιάζονται είτε ως κάτι αστείο είτε ως κάτι φυσικό και νομοτελειακό. Ένα τέτοιο παραμύθι θα μπορούσε να είναι και το Re-Animator.
