Σε μια χώρα όπου, αν για ένα μήνα δεν παρακολουθήσεις τον μουσικό τύπο έχεις χάσει άπειρες εξελίξεις (ναι, για την Αγγλία μιλάμε), η εμφάνιση ενός γκρουπ σαν τους Enemy, παρότι συνηθισμένη, προκαλεί, το υπέρμετρο ενδιαφέρον των περιοδικών (με το NME να ηγείται συνήθως τέτοιων φαινομένων) και κατά συνέπεια το ενδιαφέρον του κοινού.
Οι Enemy έχουν ένα ακατανίκητο boy-ish quality σαν αυτό των Blur, ένα επιθετικό attitude σαν αυτό των Sex Pistols και μια συνθετική ανεπάρκεια σαν αυτή πολλών άλλων γκρουπ του νεό-βρετανικού στυλ, που σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι. Δηλαδή είναι καλοί αλλά όχι τόσο όσο ήταν για παράδειγμα οι Franz Ferdinand, οι Kaiser Chiefs, ακόμα και οι Fratellis, ώστε να κάνουν το μεγάλο «μπαμ».
Το ντεμπούτο τους We’ll live and Die in These Towns είναι ελπιδοφόρο, με αρκετές δόσεις ενέργειας και δυναμισμού αλλά στερείται μελωδίας, και δη πιασάρικης, και πρωτοτυπίας. Επίσης είναι αναμενόμενο, πλην όμως σχετικά ενδιαφέρον, από στιχουργικής άποψης, με τις γνώριμες μεσοαστικές ανησυχίες να κυριαρχούν: Αγγλάκια που περιμένουν ένα Σάββατο να βγουν για να τα σπάσουν, ξεχασμένοι γέροι που τσακώνονται δίπλα σε κουλοχέρηδες, γεύματα μπροστά στην τηλεόραση, πιτσιρίκια που πλασάρουν «κουμπιά» και μια γενικότερη διάθεση κριτικής της αγγλικής πραγματικότητας. Μετά το πέρας της ακρόασης μένεις να αναρωτιέσαι πότε τελείωσε ο δίσκος και δεν το κατάλαβες, γιατί πέρα ίσως από το συμπαθές “Aggro” και το feelgood “This Song”, το άλμπουμ των Enemy αδυνατεί τόσο να τραβήξει όσο και να κρατήσει το ενδιαφέρον.
Αν βέβαια βγάλουν έναν εξαιρετικό δεύτερο δίσκο, αντιστρέφοντας έτσι βρετανικό κατεστημένο, εμείς εδώ είμαστε!
