Πρόσθεσε τα "Small Talk", "1209 Seminary" και "Poser Psychotic" στη wish list σου. Πρήξε τον ανυποψίαστο d.j. της Αβραμιώτου. Παρατήρησε τον tsav να χορεύει σαν ξεχαρβαλωμένος. Kούνα με ευφορία το κεφάλι σου, αναπολώντας τις εποχές του Goo των Sonic Youth με κάτι από shoegazing. Απόλαυσε το reverb που χαρίζει αφρώδη ελαφρότητα στο ψυχεδελικό τους χαρμάνι.
Ίσως και να συμφωνήσεις με το ότι το ντεμπούτο των εκ Σικάγο ορμώμενων στη Matador (τρίτο συνολικά), με τη βοήθεια και του John Agnello στην παραγωγή (βλ. Dinosaur Jr., Screaming Trees) δεν καταφεύγει σε εκτροχιαστικές συχνότητες. Eίναι μελωδικότατο, τρεμώδες, θορυβώδες, fuzzy. Tο reverb γλυκαίνει τον ήχο, τα αποχαυνωμένα φωνητικά του Jered Gummere λειτουργούν επικουρικά στο ταξίδι...
Το πιο περίεργο είναι ότι δεν σ' αφήνουν να επιλέξεις. Παίζουν για τους ακραιφνείς ζηλωτές του post-punk (βλ. υποφαινόμενος) ή για τους αθεράπευτους λάτρεις του garage-rock; Είναι, βέβαια, τόσο catchy τα περισσότερα κομμάτια τους στην πλειοψηφία τους (όταν δεν χάνονται στους δαίδαλους της ψυχεδέλειας) που το μόνο που θα ήσουν ψυχανώμαλος ή μουσικοκριτικός για να αρχίσεις να το σκέφτεσαι...
