O Fergus Currie κατάγεται από το επιβλητικό Εδιμβούργο, αλλά έχει διαλέξει να ζει και να εργάζεται στην Αθήνα εδώ και κάμποσα χρόνια - και όχι μονάχα ως συνθέτης. Στις εγκυκλοπαίδειες μουσικών γνώσεων εκεί έξω το όνομά του ίσως να είναι γνωστό λόγω της συμμετοχής του ως κοντραμπασίστα σε ηχογραφήσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη ή λόγω της δουλειάς του ως ενορχηστρωτή σε δίσκους της Αλέξιας, στην εταιρεία της οποίας άλλωστε και κυκλοφορεί και το εν λόγω album του. Εγώ πάντως ομολογώ πως δεν τον γνώριζα, για να μη νομίζετε ότι οι ασχολούμενοι με τη μουσικοκριτική είμαστε πληροφορημένοι επί παντός επιστητού - άλλα πράγματα άλλωστε θα πρέπει να μας ορίζουν ως επαγγελματίες, όχι η σωρεία εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.
Το Music For Strings είναι ένα album κλασικής μουσικής, στο οποίο περιλαμβάνονται δύο εκτενείς συνθέσεις για ορχήστρα εγχόρδων, με τα ονόματα “Sinfonietta” και “Serenade For Strings”. Για την ηχογράφησή τους ο Currie χρησιμοποίησε μια έμπειρη ορχήστρα, τη London Chamber Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Christopher Warren-Green, ενός ονόματος αρκετά μεγάλου στον κλασικό κόσμο για τα δεδομένα μιας ηχογράφησης κλασικής μουσικής η οποία εκδίδεται από μια μικρή ελληνική εταιρεία. Όλα αυτά δείχνουν μια δουλειά που έχει καταρτιστεί με προσοχή, φροντίδα και επαγγελματισμό - ποιότητες εμφανείς και κατά την ακρόαση.
Κατά τη γνώμη μου ο Fergus Currie αποδεικνύεται ένας πολύ συνετός συνθέτης. Ξέρει τα όριά του, ξέρει τις επιρροές του και δεν δοκιμάζει υπερφιλόδοξα ακροβατικά σε ανώμαλο έδαφος, ούτε πάει να εντυπωσιάσει τον ακροατή με βαρύγδουπα τρικ και πομπώδεις ενορχηστρώσεις. Οι συνθέσεις του προδίδουν πολύ τις καταβολές τους για να θεωρηθούν πρωτότυπες - βαριά πέφτει πάνω τους κατά την εκτίμησή μου η σκιά του Sir Edward Elgar και του Ralph Vaughn Williams. Το ξέρουν όμως καλά αυτό και δεν προσπαθούν να το κρύψουν. Ποντάρουν αντίθετα στο συναίσθημα που βγάζει ο Currie φιλτράροντας αυτόν τον ηχητικό κόσμο μέσα από τα δικά του ενδιαφέροντα και τη δική του οπτική γωνία και είναι εκεί ακριβώς που τελικά κερδίζουν τη μάχη, ιδιαίτερα σε υποενότητες όπως το “Poco Vivace” ή το “Andante Con Moto - Allegro Molto”.
Συνοψίζοντας λοιπόν, όχι - δεν πρόκειται για πρωτότυπο ήχο, όχι - σαφώς και δεν ανοίγει νέους, συναρπαστικούς δρόμους, ναι - μάλλον θα έχετε ξανακούσει τέτοια μουσική. Αλλά είναι όμορφο, πώς να το κάνουμε. Και μερικές φορές αυτό θα έπρεπε να μας είναι αρκετό...
