Ευτυχώς που δεν γράφει το Magic ως Magick, γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν σοβαρά και θα σήμαινε ότι μπαίνουμε στη ζώνη του παράξενου και μεταφυσικού. Όχι ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια νέο-χίπικη κατάσταση – κι αυτό δεν το ξέρουμε σαν γεγονός, απλώς αξιολογούμε τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας – με μια περίπτωση αντίστοιχη με της Josephine Foster και της Marissa Nadler δηλαδή. Ή αλλιώς, με έναν θηλυκό Devendra Banhart, αν κρίνουμε κι από τον περίτεχνό καλλιγραφικό τρόπο που είναι γραμμένοι οι στίχοι.
Πρόκειται για φολκ μουσική σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα, και ορισμένες από τις συνθέσεις της Mira Billotte (που είναι οι White Magic στην ουσία) δεν διαφέρουν δραματικά από προσευχές μιας αλλόκοτης θρησκείας. Η φωνή της έχει το υποβλητικό ύψος μιας Grace Slick ή και της Nico (χωρίς την προφορά της τελευταίας βέβαια), και πατρονάρει τέλεια τις χαμένες σε πυκνά δάση συνθέσεις της.
Παίζει πιάνο και κιθάρα, έχει ορισμένους άξιους συνεργάτες όπως ο Jim White των Dirty Three στα ντραμς και η Samara Lubelski στο βιολί μεταξύ των άλλων, και το κλίμα που δημιουργούν όλοι αυτοί δεν απέχει πολύ από τις σαγηνευτικές ατμόσφαιρες δίσκων της δεκαετίας του ’70 σαν αυτούς της Karen Dalton και της Linda Perhacs, τα κλασικά αριστουργήματα του παρελθόντος που χαιρετίζουμε σήμερα.
