Δεν το περίμενα ποτέ. Ότι μια κοπέλα γέννημα-θρέμμα του Βερολίνου, με μπαμπά Νοτιοαφρικανό και μαμά Γερμανίδα, θα έβγαζε έναν τόσο φρέσκο, τόσο ατόφια νεο-soul δίσκο με hip-hop αναφορές. Έναν δίσκο που βάζει άνετα κάτω πολλές μέτριες Αμερικανές star (τύπου India Arie κτλ.), με τις οποίες μας πρήζουν τα ούμπαλα κατά καιρούς και όταν τελικά τις ακούμε με δυσκολία τους βάζουμε 6 στα 10.
Και όμως είναι αλήθεια. Η Joy Denalane πήγε στις ΗΠΑ για ετούτο το τρίτο (αγγλόφωνο αυτή τη φορά) album της, συνεργάστηκε με Lupe Fiasco και Raekwon και μας παρέδωσε μία «μαύρη» δουλειά γεμάτη εκλεκτά αρώματα από το soul παρελθόν, αλλά με σύγχρονο πρόσωπο και αναφορές. Η ίδια ως φωνή δεν έχει τη φωνάρα της Mary J. Blige, αλλά ίσως και για αυτό να τραγουδάει τόσο αισθαντικά και μετρημένα αντί να βελάζει σαν κατσίκι που το σφάζουνε για το πασχαλινό τραπέζι, όπως κάνει ας πούμε η τελευταία στη διασκευή του “One” των U2. Σύμφωνοι, δεν είναι όλα τα τραγούδια της ίδιας στάθμης και υπάρχουν κάποιες στιγμές, ιδιαίτερα προς το φινάλε του album, που παραδέχομαι ότι λοξοκοιτάζουν επικίνδυνα τη καλοκοστουμαρισμένη και glamorous soul βαρεμάρα που δίδαξε ανά την υφήλιο ο μακαρίτης Luther Vandross και οι κλώνοι του (π.χ. το “Something Stirrin’ Up”). Αποτελούν όμως λιγοστές εξαιρέσεις σε ένα σύνολο όπου κατά τα άλλα δεσπόζουν πολύ γουστόζικα τραγούδια, σαν το εκπληκτικό “Caught Up”, το φλογερό ”Stranger In This Land”, το “7 Year Itch”, το “Change” (ντουέτο με Lupe Fiasco), το “For The Love” και κάμποσα άλλα.
Αν ακούτε τέτοια μουσική θα σας σύστηνα να το ψάχνατε αυτό το cd. Μην περιμένετε να ακούσετε τη νέα Aretha Franklin (γιατί αν έχετε τέτοιες απαιτήσεις θα περιμένετε στον αιώνα τον άπαντα). Να περιμένετε όμως ότι θα ακούσετε έναν πραγματικά πολύ καλό δίσκο σύγχρονης soul, μακριά από τα τυποποιημένα και μοδάτα R’n’B που μας έχουν κατακλύσει τελευταία.
