Είναι να γελάς με κάτι βαθυστόχαστες κριτικές για τους Kaiser Chiefs που προσπαθούν να βρουν -και καλά επί ματαίω- την ουσία στα τραγούδια τους και τους απορρίπτουν ως 'σκουπίδια'. Η μπάντα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να γράφει πιασάρικα ποπ τραγούδια με τεράστια sing-along ρεφρέν, αμέτρητα hooks και ενέργεια, τραγούδια που σ' αφήνουν τουλάχιστον με ένα χαμόγελο, αν δεν σε τινάζουν από τη χοντροστρογγυλοκαθισμένη καρέκλα σου. Έχοντας μελετήσει αρκετά το μάθημα της βρετανικής ποπ ιστορίας και δη τα κεφάλαια Madness, Kinks, Blur, οι Βρετανοί απεχθάνονται τις περιττές φιοριτούρες, φτιάχνοντας κομμάτια που θα χορέψεις -τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Κομμάτια που φυσικά ο κάθε "σοβαρός" μουσικόφιλος που "σέβεται τον εαυτό του" θα απορρίψει ως χιλιοακουσμένα σκουπίδια μιας μάλλον υπεραπλουστευμένης θεώρησης της έννοιας δημιουργία, σαν αυτά που παραδέχεται πλέον ως διαμάντια των 90s και ακούει με νοσταλγία, ενώ εκείνη την εποχή λάμβαναν παρόμοιους χαρακτηρισμούς.
Το μεγάλο ατού των Kaiser Chiefs, βέβαια, είναι τα live τους -εκεί που σε κοιτούν στα μάτια ως έφηβο και αναμένουν να ακολουθήσεις έστω και στιγμιαία την (καθόλα μάταιη) "είμαι μικρός, ελεύθερος και... not-so-innocent" στάση τους που έκανε τα κοριτσάκια δίπλα μας να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κι εμάς να χορεύουμε σαν πιτσιρίκια. Εκεί αντιλαμβάνεσαι, επίσης, ότι πίσω από όλο αυτό το attitude κρύβεται η υπερφιλοδοξία τους, μέσα σε μια μουσική βιομηχανία που ψωμολυσσάει για μεγάλες, ευρείας αποδοχής μπάντες. Στη βρετανική μουσική κούρσα οι Kaiser Chiefs ακολουθούν το ρετρό στυλ της εποχής, μόνο ως όχημα για να περάσουν τα "catchy as hell" τραγούδια τους και να γεμίσουν καλοκαιρινά στάδια με new wave ενέργεια, γνήσια brit-pop “la, la, la”, και χιλιάδες κεφάλια, πόδια, χέρια, σουτιέν να κουνιούνται μαζί τους.
Το, πρώτο single, "Ruby" φωνάζει από μακριά ότι είναι η ανανέωση του διαβατηρίου τους. Πιο άμεσο hit δε θα μπορούσαν να βγάλουν -το αντιληφθήκαμε από την πρώτη φορά που το ακούσαμε στο live. Από εκεί και πέρα όμως; Κάπου μεταξύ φιλοδοξίας και πίεσης, χαράς για την αποδοχή και "υποχρέωσης" για ένα δεύτερο, "κάπως πιο ώριμο δίσκο" (τι κλισέ κι αυτό), η μπάντα το έχασε. Μέτριο δε μπορείς να το πεις το άλμπουμ, αλλά σίγουρα δεν πάει πουθενά, αντίθετα μοιάζει σε στιγμές άνισο και κυρίως αμήχανο. Τα hits του τα έχει (τα 'Heat Dies Down' και 'Everything Is Average Nowadays' θα καλύψουν το κενό των 'Everyday I Love You Less And Less' και 'I Predict A Riot') και οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν σε τίποτα -αν δουλευτεί από την εταιρία τους, είναι βέβαιο ότι θα πουλήσει και πάλι (δεν αποκλείεται και στη χώρα μας να ξαναγίνει χρυσό).
Παρόλα αυτά, από κομμάτια σαν το "Thank You Very Much" και "High Royds" κρατάς μόνο την ενέργεια -μοιάζουν με b-sides του 'I Predict A Riot'. Επιπρόσθετα, αυτή τη φορά θα βρείτε και πιο Specials στιγμές και φωτεινή, κιθαριστική retro-pop, αλλά και μια αρκετά ενδιαφέρουσα ημι-ακουστική μπαλλάντα ('Love’s Not A Competition (But I’m Winning)'), μα το άλμπουμ ως σύνολο (για το είδος του, πάντα) δεν φτάνει τα επίπεδα του ντεμπούτο τους. Νομίζω όμως ότι τούτο δε θα αφαιρέσει ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη στην πιτσιρικαρία, ούτε θα δυσχεράνει την πορεία προς το stardom. To "Yours Truly, Angry Mob" έχει τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες.
