Δεύτερο album, κρίσιμο σταυροδρόμι. Το Echoes του 2003 ήταν από τους πρώτους μεγάλος δίσκους της νέας χιλιετίας. Ξετρέλανε τους Pitchforkαδες που το ανέδειξαν σε κορυφαίο album της χρονιάς επηρεάζοντας τους απανταχού hipsters κι αποτελώντας τον πιο εύκολο ορισμό για το dance punk (που παρεμπιπτόντως η μπάντα μισεί ως όρο).
Και μετά; Καταρχήν, στραβωμένο διαζύγιο με την DFA και μεταγραφή στη Universal. Σημείο κλειδί. Η προηγούμενη επιτυχία έδειχνε το δρόμο και τα φράγκα της Universal θα τον υποστήριζαν με μια all star ομάδα παραγωγών. Ο ακαδημαϊκός DJ Ewan Pearson βάζει το dance και ο Paul Epworth (Bloc Party, The Futureheads) το punk κομμάτι. Guest παραγωγός σε δύο κομμάτια, ο Danger Mouse (Gnarls Barcley, Gorillaz κτλ.).
Αποτέλεσμα της συνεργασίας των μουσικών “galacticos”; Η μπάντα απελευθερώνει τον παροιμιώδη κωλοπαιδισμό της και ακούγεται σαν Primal Scream με αμερικάνικα διαβατήρια, απαλλαγμένοι από το κόλλημα του Bobby Gillespie με τον Jagger (“Pieces Of The People We Love”, “First Gear”). H post-punk σκιά των Blondie παραμένει (“Don Gon Do It”). Το “Get My Self Into It’ είναι το disco sequel του “Sister Savior”, ενώ το “The Sound” μοιάζει ανατριχιαστικά με το “Setting Sun” των Chemicals. Και βέβαια οι διάφοροι Black Strobe θα βρουν πρόσφορο έδαφος για αμέτρητα remix.
Στις κρίσιμες εξετάσεις του δεύτερου βήματος οι Rapture περνάνε με καλό βαθμό. Έχοντας ξανά τη βοήθεια του καθηγητή...
