Βρετανικό group είναι οι Field Music (από το Sunderland) και αρκετά αρεστό στους δισκοκριτικούς, αφού συγκεντρώνει διθυραμβικές κριτικές με το δεύτερο "κανονικό" του άλμπουμ και πάει ολοταχώς για τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε (καίτοι βρισκόμαστε στην αρχή της - το πράγμα φαίνεται από νωρίς).
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τί εξιτάρει το μουσικογραφιά: μια δοσή από Beatles εποχής Sgt. Pepper, μπόλικα "ooh ooh", μικρά στοιχεία από Television και ELO, αλλα κυριως αισθητή επιρροή από την έξυπνη pop των XTC. Αυτό που λέμε, περιπετειώδες, art-pop album, όπου ο καλλιτέχνης τα έχει βάλει όλα μέσα, αλλάζει κατά το δοκούν ρυθμούς και διαθέσεις, παίζει με πιάνο μελωδίες, αλλά ρίχνει cello, βιμπράφωνο και βιολιά ή φροντίζει να κοτσάρει punk riff. Της Παναγιάς τα μάτια (για να μην πολυλογούμε) σε ένα πολυεπίπεδο -κατά βάση pop- σύνολο που όσο έρεισμα βρίσκει στο μουσικογραφιά, τόσο flat (και αποκλειστικά στηριζόμενο στην ατμόσφαιρα) μπορεί να μοιάζει στο ευρύ κοινό που αναζητεί άμεσες μελωδίες.
Όπως και να 'χει, όμως, η ακρόαση των 31 λεπτών του "Tones of town" είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εμπειρία.
