Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα του De-loused In The Comatorium, έχασαν κάπου το δρόμο τους με το Frances The Mute που το ακολούθησε, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν όλα τους τα πρότυπα από τις ημέρες του progressive rock.
Μ’ αυτό εδώ το τρίτο τους πόνημα, δείχνουν να έχουν χάσει εντελώς τη μπάλα! Πραγματικά είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν πια με τη μουσική τους, πέρα από το να επιδεικνύουν καταστροφικά το πόσο καλοί μουσικοί είναι και το πόσο βαθιά μπορούν να εισέλθουν στον δημιουργικό τους λαβύρινθο. Το άσχημο είναι ότι ξεχνούν να βάλουν σημάδι για την έξοδο, οπότε καταλήγουν να κάνουν εντυπωσιακές ηχητικές πιρουέτες που έχουν τελικά ελάχιστο ενδιαφέρον.
Για να θέσουμε μάλλον τα πράγματα στη σωστή τους βάση, είναι τόσο βαρετοί ώστε καταντά άθλος να φτάσεις μέχρι το τέλος του υπερπλήρους μουσικής δίσκου. Κάτι που κάνει το cd μια πιστή μίμηση των χειρότερων στιγμών του λατρεμένου τους prog rock. Οπότε, μάλλον έχουν πετύχει στους στόχους που έχουν εξαρχής θέσει!
Συμμετέχει, να πούμε τέλος, και ο John Frusciante των Peppers.
