"Τα έχει όλα: βαλσάκια με την αύρα της ιεροτελεστίας, στιγμές εμβατηριακού ξεσπαθώματος, κομμάτια με τις δομές που βρίσκουμε στους Calexico, βουτηγμένα σε (τί άλλο...) λυτρωτικές τρομπέτες και κυρίως... βαλκανικό αέρα". Αυτά λέγαμε για το ντεμπούτο του Beirut, ένα από τα δύο καλύτερα album της χρονιάς που μας πέρασε, σύμφωνα με τις λίστες του Avopolis και φυσικά δεν παρεκκλίνει σε τίποτα αισθητά στη μίνι αυτή κυκλοφορία που καλύπτει το κενό (όσο μπορεί να υπάρχει αυτό επτά μόλις μήνες μετά) και τη δίψα των fans του χωρίς συμβιβασμούς.
Και τα πέντε κομμάτια που περιλαμβάνονται σ' αυτό το EP είναι διαμάντια. Το "Elephant Gun" ανοίγει το άλμπουμ με ένα γουκαλίλι στο οποίο χτίζεται μια εξωτική μελωδία με νοσταλγικές τρομπέτες, ακκορντεόν και εμβατηριακά drums. Το “My Family’s Role In The World Revolution” είναι εξίσου απολαυστικό ως mariachi σύνθεση που διακόπτεται από μία πιάνο μελωδία για λίγο και ξαναρχίζει ακόμα πιο... πανηγυρτζίδικα. Το "Scenic World" ακολουθεί την ίδια τεχνοτροπία με εκείνη του πρώτου κομματιού, δηλαδή γιουκαλίλι - βιολί - ακκορντεόν και μικρές δόσεις πνευστά στην κορύφωση, αλλά είναι τα φωνητικά αυτά που δίνουν τη γλυκάδα. Τελευταίο κομμάτι, μετά το μεταβατικό ομώνυμο (που μοιάζει μάλλον με ιντερλούδιο), το waltzing "Carousels", που στηρίζεται περισσότερο στην ατμόσφαιρά του.
Το ίδιο, βέβαια, θα μπορούσαμε να πούμε για ολόκληρο το album, αν ο 20χρονος δεν αποδείκνυε ότι δεν επαναπαύεται στο στυλ, αλλά δουλεύει σκληρά. Είναι ένας πιτσιρικάς (20χρονος) Aμερικανός με ξεκάθαρη εικόνα του χαρμανιού του ήχου που θέλει να βγάλει, με απίστευτη ωριμότητα συνθετική και παραγωγική (αλλά και φωνητικά), με δάνεια που καταλήγουν όμως να παράγουν ένα ήχο που μπορεί να οικειοποιηθεί ως δικό του. Ακούς αυτό το μείγμα indie rock / Calexico / βαλκανικής κουλτούρας και δεν έχεις ουδεμία αμφιβολία ότι είναι Beirut.
Ας ελπίσουμε ότι θα τον δούμε και στη χώρα μας με τη νέα, οκταμελή μπάντα του -γνωρίζουμε ότι έχουν γίνει προσπάθειες που δεν αποκλείεται σύντομα να τελεσφορήσουν...
