Σε folk και country επιρροές μας δήλωσε, στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Avopolis, ότι έχει βασίσει το δεύτερο solo album του o frontman του Madrugada. Με τη βοήθεια του Head, παραγωγού του 3ου άλμπουμ (“Grit”) των Madrugada, αλλά και των PJ Harvey, Howe Gelb, Marianne Faithfull, ηχογράφησε 10 αργόσυρτα κομμάτια, βασισμένα σε απλές μελωδίες πιάνου και ακουστικών κιθάρων κυρίως και μπολιασμένα με δόσεις σαξόφωνου, τρομπέτας, μαντολίνου κ.α. Η ουσία του άλμπουμ καταλαμβάνει και περιορίζεται στα έξι πρώτα κομμάτια, ξεκινώντας από το “Love, Leave Me Alone”, με ξεκάθαρο τον americana προσανατολισμό τόσο στα φωνητικά όσο και στις κιθάρες και στο συναίσθημα. Ακόμα κι αν το tempo ανεβαίνει, όπως στο κατευναστικό sing-along και σχεδόν folk "January 3rd", η διάθεση παραμένει η ίδια… Θαυμάζω τη δραματικότητα των στίχων από τη μία και το αίσθημα ευφορίας και αισιοδοξίας που μου δημιουργεί ταυτόχρονα η μουσική του… Ακολουθεί το “Don’t Pass Me By”, μια μελαγχολική μπαλάντα αλά Tindersticks/Nick Cave που στάζει απόγνωση για ανθρώπινη επαφή. Το 8λεπτο ομώνυμο του album είναι ένα πένθιμο κομμάτι με επική κορύφωση, ενώ το “Just A Little Closer Now” εξελίσσεται όσο περνούν τα δευτερόλεπτα σε ένα αρκετά δυναμικό τραγούδι, με όλο και πιο θυμωμένες κιθάρες και φωνητικά. Το “Into The Sea” που είναι και το πρώτο single μέσα απ’αυτή τη δεύτερη δουλειά του συνοψίζει όλα εκείνα τα Johnny Cash-ικά στοιχεία που επηρέασαν τον Sivert αυτή τη φορά. Από εκεί και πέρα, το ενδιαφέρον πέφτει ραγδαία, αλλά έξι αξιόλογα στα δέκα συνολικά κομμάτια είναι μια πολύ καλή επίδοση. Όσο για τη φωνή του Sivert, παραμένει αναλλοίωτη, χαρακτηριστική και απολαυστική. Παραμένει πάντα ο συνδετικός κρίκος με το κοινό των Madrugada. Το οποίο, αν ξεπεράσει τις προσδοκίες που είχε ηχητικά από αυτό το album, και το δει αυτόνομα, μόνο να χάσει δεν έχει...
