Η μπάντα εξακολουθεί περνάει μηνύματα για την παγκόσμια φτώχεια, την τρομοκρατία, τους μετανάστες, την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Έχουμε την εντύπωση ότι πιστεύει στη σημαντικότητα των μηνυμάτων της μέσα από το σύνθημα στη χορευτική τελετουργική, εντύπωση που ενισχύεται από τον σχεδόν εκκλησιαστικό χαρακτήρα των ζωντανών party της.
Μετά από τέσσερα άλμπουμ, λοιπόν, έχει κάθε δικαίωμα να επέμβει με ένα (κατά την αντίληψή της) σημαντικό άλμπουμ, έστω και φανφάρα, ή να αλλάξει πλεύση. Εντούτοις εδώ δεν κάνει τίποτα. Απλά δηλώνει το "παρών", με ένα άλμπουμ χλιαρό που δίνει διαρκείς υποσχέσεις για κάτι που θα σε αρπάξει και θα σε στείλει στις καταστάσεις που έχεις συνηθίσει, αλλά δεν τις εκπληρώνει ποτέ.
Δεν είναι μόνο ότι στερείται ρυθμών που άλλοτε πυροδοτούσαν την αδρεναλίνη, είναι ότι πίσω από μια αιθέρια περιβολή κρύβεται η αδυναμία των Faithless να επανέλθουν με ένα έστω ενδιαφέρον τραγούδι (και σίγουρα αυτό δε μπορεί να είναι μια νέα έκδοση του Lullaby των Cure Με το Robert Smith στα φωνητικά).
Πολλοί και διάφοροι guests παρελαύνουν χωρίς να αφήνουν κάτι, κι έτσι το άλμπουμ δεν έχει ούτε πιασάρικο χαρακτήρα, ούτε κάτι σύγχρονο (η μουσική τους έτσι κι αλλιώς δεν έχει εξελιχθεί από το 1999), ούτε τελικά μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι απλά μια σειρά από μεταμεσονύκτιας ατμόσφαιρας downbeat, mid-tempo και μυοχαλαρωτικά deep house κομμάτια στα οποία επιπροσθέτως ο Maxi Jazz έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ελπίζουμε το άλμπουμ αυτό να είναι ένα (δυσάρεστο) διάλειμμα.
