Η Yoshima P-We ( ξέρω πως ακούγεται σαν όνομα κινουμένου σχεδίου αλλά σας διαβεβαιώνω πως πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο ) έχει καπαρώσει μια μόνιμη θέση στη Ροκ Μυθολογία, και αυτό όχι γιατί συμμετείχε στους θρυλικούς noise-rockers Boredoms μήτε για το συγκρότημά της, τις Οοιοο, ένα όχημα-καμικάζι του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, αλλά γιατί υπήρξε η ηρωίδα που πολέμησε ενάντια στα Ρόζ Ρομπότ – όπως κάποτε το τραγούδησαν οι Flaming Lips.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πρέπει να αγνοήσετε τις Οοιοο, ένα συγκρότημα που ακούγεται σαν να αντλεί έμπνευση τόσο από τη free-jazz όσο και από το Avant-rock, όπως επίσης από το σύγχρονο ηλεκτρονικό μινιμαλισμό αλλά και από τη Φυλετική μουσική.
Στο Taiga, το τρίτο τους άλπουμ, τα διάφορα μουσικά στρώματα είναι τόσο πυκνά και διασταυρούμενα, ώστε ο υποψήφιος ακροατής απαιτείται να διαθέσει αρκετό από το χρόνο του, όπως και να επιδείξει ιδιαίτερη προσήλωση για να μπορέσει να οικειοποιηθεί την όλη μετάλλαξη. Υπάρχει βέβαια και η επιλογή να αφήσει τον ήχο να κυλήσει ως έχει αλλά μάλλον θα δδυσκολευτεί να τον χωνέψει – με εξαίρεση ίσως το “umo”, με το οποίο θα χορεύει ως μαζορέτα σε ταινία του Tarantino – άσε Δε που μπορεί και να τον ξεράσει.
Το Taiga είναι ένας δίσκος που βασίζεται στο ΡΥΘΜΟ και τα διάφορα – ηλεκτρονικά και αναλογικά – μοτίβα του. Πάνω σε αυτά τα μοτίβα χτίζεται με ένα ελεύθερο σχέδιο η μουσική των Οοιοο, εμπλουτισμένη από στοιχειώδεις μινιμαλιστικές μελωδίες, ηλεκτρονικά bleeps, αδράκτινα κιθαριστικά riffs, κρουστά του στιλ ο – Godzilla – παίζει –Max Roach, και ούτω κάθε εξής.
Το Taiga με το δικό του ανυπότακτο ύφος και την ιδιαίτερη αισθητική αφήνει ένα ίχνος που, αν και δύσκολα ανιχνεύεται, είναι σίγουρα ενδιαφέρον και ελκυστικό με το δικό του στρεβλό τρόπο.
