H δομή του μπορεί να μη διαφέρει από την μετα-No Code εποχή (κλασικά '70s arena-rock anthems, Springsteen-ίζουσες μπαλλάντες) και οι Pearl Jam μπορεί πλέον να μην διεκδικούν κάτι παραπάνω από ένα καλό rock'n'roll δισκο για το ρόστερ τους (βέβαια, περισσότερο τους κάνεις για punk έφηβους παρά για βετεράνους του Seattle). Σύμφωνοι. Πατώντας όμως το γκάζι από το πρώτο κομμάτι και με τέτοιο εξοπλισμό νέου υλικού νιώθεις χαρούμενος που επικεντρώθηκαν σ' αυτό που γνωρίζουν καλύτερα και χαλαρά μας παρέδωσαν τον καλύτερο δισκο τους από το "Vitalogy", με δύο μάλιστα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, τους δυναμίτες "Severed Hand" και "World Wide Suicide".
Και να 'τανε μόνο αυτά: προσθέστε το “Life Wasted”, όπου o Eddie Vedder ουρλιάζει σε ριφάκι αλά AC/DC και απογειώνει το άμεσο ρεφρέν, το “Comatose”, στα punk χνάρια του “Spin the Black Circle” από το Vitalogy, το bluesy βαλσάκι “Come Back”, το "Army Reserve", ένα Binaural-ίζον, πολυρυθμικό και πολυεπίπεδο κομμάτι - πορτρέτο μιας οικογένειας που έχει χωριστεί για χάρη του πολέμου στο Ιρακ, το “Unemployable” στο οποίο αναγνωρίζεις τη μυρωδιά ενός κλασικού ροκ χιτ όσο ο Eddie τραγουδάει για τον Joe που θυσιάστηκε στους θεούς του καπιταλισμού, το μακροσκελές, moody "Inside Job" που θέλεις να ακούς ξανά και ξανά.
Αν το συγκεκριμένο άλμπουμ ακολουθούσε μετά το Vitalogy, θα είχε τα φόντα να ξεφύγει από τα πλαίσια των fans: μπορει να μην έχει το ειδικό βάρος της πρώτης τετράδας, μπορεί να μοιάζει εκτός trends εποχής και να "μανιερίζει" στυλιστικά, αλλά έχει πιάσει την οροφή της τελευταίας δεκαετίας τους. Είναι γεμάτο με rock και mid tempo anthems για τα οποία ο Neil Young θα ήταν υπερήφανος. Είναι δε γεμάτο πιασάρικα επιθετικά riffs με στέρεο μελωδικό υπέδαφος και σόλο των Stone Gossard και Mike McCready που δίνουν την ευκαιρία στο Vedder να ουρλιάξει σαν άλλοτε, να φτύσει πολιτικά μανιφέστα οργισμένος για το Bush, τον πολέμο στο Ιράκ, την απάθεια των πολιτών στην Αμερική, την απώλεια, το θάνατο και τα αντίθετά τους, την αγάπη και τη ζωή...
