Ιθύνων νους των Ghostigital είναι ο Ισλανδός Einar Örn, παλιός συνεργάτης της Björk στους Sugarcubes, ο οποίος εδώ και κάποια χρόνια καταγίνεται με τον μουσικό πειραματισμό. Στο In God We Trust καλεί διάφορους φίλους, άλλους γνωστούς σε μερίδα του κοινού (Mark E. Smith, Dälek) και άλλους άγνωστους (Sensational, Katiejane Garside κ.α.), με τη βοήθεια των οποίων πραγματοποιεί ηχητικές εξερευνήσεις στα όρια όπου συναντιούνται η ευρύτερη pop/rock κουλτούρα με την electronica και τη λεγόμενη avant-garde.
Το παρελθόν του Örn και η σφραγίδα της Ipecac εγγυώνται για το φιλότιμο των προθέσεων, το αποτέλεσμα όμως είναι κατά τη γνώμη μου πολύ απογοητευτικό. Κι αυτό γιατί οι Ghostigital φλυαρούν ακατάσχετα, ξεχειλώνουν διάφορες συμπαθείς ιδέες τραβώντας τις στα άκρα για χάρη του πειραματισμού και προμοτάρουν ασύστολα μια σουρεάλ παράνοια, σε βαθμό που καταντάει εκνευριστική (“Green Lounge”, “Sense Of Reason”, “Crackers”). Οι συνθέσεις δεν είναι παρά ένα κολλάζ μη μελωδικών ήχων και συχνά αστείων φωνών, το οποίο δεν σε αφήνει να πιαστείς από πουθενά, ούτε σου δημιουργεί καμία άλλη συγκίνηση - απλά ιντριγκάρει την περιέργεια του εγκεφάλου σου ως μία εν δυνάμει ενδιαφέρουσα κατάσταση.
Τα μόνα σημεία όπου οι Ghostigital έτειναν προς τη δημιουργία μιας αισθητικής πρότασης εντοπίζονται στον φευγάτο δυναμισμό του “Northern Lights” και στο ευρισκόμενο στα όρια του νοητικού εκτροχιασμού “Black Sand”, όπου συμμετέχει και ο Dälek. Αλλά μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις φάνηκε κάποιος σκοπός μέσα στο χάος των πειραματισμών, μια αχτίδα επικοινωνίας μεταξύ του σύμπαντος του ακροατή και του σύμπαντος του δημιουργού. Κατά τα άλλα πρόκειται για μια δουλειά τόσο ερμητικά κλεισμένη στον εαυτό της, ώστε φοβάμαι πως κανέναν δεν μπορεί τελικά να ενδιαφέρει πλην του Örn και του πολύ στενού του κύκλου.
