Ένα μίγμα από reggae, ska και σκληρά riffs, ελαφρές διαθέσεις και ανομοιογένεια ύφους. Αυτό είναι το Don’t Tread On Me των 311.
Λίγο μπερδεμένα μας τα λένε τα ομορφόπαιδα, μιας και δεν είναι σαφείς οι προθέσεις τους ως προς το τι θέλουν να παίξουν. Είναι rock; Όχι ακριβώς. Είναι rastafarians που ενσωματώνουν την παράδοση της Καραϊβικής; Οι φωτογραφίες αποδεικνύουν το ενάντιο. Είναι hard rockers που εκφράζονται μέσω της δυναμικότητας των μελωδιών τους; Κομματάκι χλωμό να ισχύουν τα παραπάνω. Δεν λείπει η ικανότητά τους να χρησιμοποιούν τα μουσικά όργανα. Αυτά που λείπουν είναι η ειδοποιός ταυτότητα, αλλά και η διάθεση για συνοχή.
Η δομή του δίσκου είναι τέτοια ώστε να απευθύνεται σε ένα μεγάλο εύρος καταναλωτών-ακροατών, οι οποίοι αρέσκονται μάλλον στο να χρησιμοποιούν τη μουσική μόνο ως μέσο διασκέδασης και τίποτε παραπάνω. Τα ανάμεικτου ύφους κομμάτια θα μπορούσαν να επενδύσουν μια light αμερικανική ταινία απευθυνόμενη σε εφήβους, να ακουστούν πολύ ευχάριστα για χαλάρωση (δεν αντιλέγω, είναι συμπαθείς) ή σε στιγμές, κατά τις οποίες ελλείπει η όποια διάθεση για προβληματισμό. Όμως, σίγουρα, δεν προσφέρουν τίποτα το καινούργιο στη μουσική, μιας και ακούγονται όπως χιλιάδες άλλα…Νομίζω ότι ήταν κουραστική η επαναληπτική τάση και το προβλέψιμο της εξέλιξης του δίσκου…
