Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα για το πως πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς τις t.A.T.u. Όπως ένα ενήλικο group, ή όπως δυο νεαρά κοριτσάκια, που απλά κάνουν το κέφι τους, έχοντας από πίσω ένα δισκογραφικό κολοσσό να τα στηρίζει.
Σαν ενήλικο group, στον δεύτερο τους δίσκο τους λοιπόν, διακατέχονται από ένα σοβαρό σύμπτωμα. Eξαιρετική παραγωγή και συνεργάτες, αλλά παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας. Ποίος την έχασε, για να την βρουν οι συμπαθέστατες ρωσιδούλες. Το βασικότερο πρόβλημα τους, όμως είναι η έλλειψη έμπνευσης, καλών φωνών και ιδεών. Eχουν κάνει τα απαραίτητα μαθήματα φωνητικής και ορθοφωνίας, και τα αγγλικά τους δεν ακούγονται σαν παλιννοστούντων μεταναστών, παρά μόνο σε μερικές στιγμές, όπως το ‘’Gomenasai’’. Aλλά τους λείπει το βάσιμο συστατικό, το οποίο μετατρέπει, έναν δίσκο από συμπαθητικά αξιοπρεπή σε πραγματικά καλό. Ταλέντο, λέγεται, και δεν τις βοηθούν ούτε ο Richard Carpenter, ούτε ο Trevor Horn, (διαβοητος παραγωγός που έχει συνεργαστεί με Grace Jones και Pet Shop Boys), ούτε ο Dave Stewart (των Εurythmics) και ο Sting στο μπάσο, εφόσον δεν το έχουν!
Όσον αφορά την δεύτερη περίπτωση, από την άλλη, δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Έχουν το σωστό παρουσιαστικό, σεξουαλικό προσανατολισμό που εξιτάρει την ανδρική φαντασία, (που προς απογοήτευση του ανδρικού κοινού, μάλλον δεν ισχύει πια) συμπαθητικές φωνούλες και τραγούδια σαν pop τσιχλόφουσκες, τα οποία, όμως δεν μένουν στην μνήμη.
Ξεθάψτε, λοιπόν το ‘’Trouble’’ των Shampoo από καμία παλιά συλλογή ή ακόμα και κασέτα, που έπαιζε συνεχώς στο Mtv γύρω στο ’95, και δεν τόλμησα ποτέ να παραδεχτώ ότι μου άρεσε, και αφιερώστε το στις t.A.T.u. Επειδή θα τους πάρει τουλάχιστον μια δεκαετία για να γίνουν τόσο προκλητικά ενήλικες, όσο όλες οι Shampoo αυτού του κόσμου!
