Πρωτογνωρίσαμε τούτη την εύθραυστη και εκφραστική τραγουδοποιό από το Σιάτλ όταν αυτή συνεργάστηκε με τον Damien Jurado στο εξαιρετικό άλπουμ του “Ghost Of David”. Παράλληλα με αυτή την παρουσία, η Thomas κυκλοφορούσε και το πρώτο της άλπουμ (“When We Were Small), για να ακολουθήσει το 2003 το “Only With Laughter Can You Win”.
Στον κανόνα της τραγουδοποιίας εκείνο που πρώτιστα μετρά είναι η ερμηνεία, έπεται ο λόγος και τελευταία έρχεται η μουσική υπόκροση που λειτουργεί ως ατμοσφαιρικό φόντο. Σε αυτή τη δημιουργική φόρμα επίσης, και δη στο γυναικείο τμήμα του, η μορφή και το έργο της Joni Mitchell είναι και το μέτρο με το οποίο κρίνονται και αξιολογούνται όλες οι κατοπινές προσπάθειες.
Η R. Thomas δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση και η επιρροή της Mitchell (όπως εξάλλου και της Carole King αλλά και της Tori Amos) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής είτε σε μουσικό επίπεδο (το λακωνικό φόλκ γρατζούνισμα του “Clear as a Bell”) είτε σε φωνητικό (τα ακροβατικά της φωνής στο “Pretty Dress”). Όσον αφορά το στίχο, χωρίς να ξεπέφτει στο τετριμμένο αλλά και απορρίπτοντας το μελοδραματισμό του σπαραξικάρδιου, η Rosie δεν αποφεύγει εν τούτοις την παγίδα της κοινοτοπίας και την ιδιαίτερη γυναικεία ματιά πάνω στις σχέσεις, αποκαλύπτοντας μια ρομαντική καρδιά που όμως βγαίνει πιο σοφή και δυνατή μέσα από τις απογοητεύσεις και τις πίκρες του έρωτα. Η Rosie Thomas κυρίως όμως είναι μια εξαίρετη ερμηνεύτρια χαμηλών τόνων. Η σχεδόν gospel ερμηνεία της στη διασκευή του “It don`t matter to the sun”, η συγκίνηση που βγάζει στο “Time goes away”, το τρυφερό παράπονο του “Tomorrow”μαζί με την αέρινη μελαγχολία του “Since you`ve been around”στοιχειώνουν τον ευαίσθητο ακροατή.
Η λιτή μουσική συνοδεία (ακουστική κιθάρα και πιάνο κυρίως) υπηρετεί τον εξομολογητικό χαρακτήρα της δουλειάς της, εν τούτοις υπάρχουν και στιγμές όπου ο ήχος γεμίζει, όπως στην ακροθιγώς Memphis-soul του “Loose ends”, στο country-soul ντουέτο με τον Ed Harcourt του “Let it be me” μα κυρίως στο εν δυνάμει hit “Pretty dress”.
