Κουαρτέτο από τη Βοστόνη που κονταροχτυπήθηκε την περσινή χρονιά με ορισμένα άλλα συγκροτήματα για τον τίτλο του καλύτερου παρθενικού δίσκου. Και μάλιστα κατάφερε, κατά την προσωπική μου γνώμη, να φτάσει πολύ κοντά σε κάτι τέτοιο αλλά «ηττήθηκε» τελικά από μπάντες σαν τους South Ambulance ή τους Art Brut.
Γεγονός είναι ότι οι Aberdeen City παρουσιάζουν δύο διαφορετικά πρόσωπα κατά τη διάρκεια του “The freezing Atlantic”… από τη μια ξεδιπλώνουν ένα εκρηκτικό κιθαριστικό τουπέ (‘Another seven years’, ‘Pretty pet’, ‘Sixty lives’, ‘Stay still’) και από την άλλη ένα πιο μελωδικό – το οποίο και προτιμώ περισσότερο για να είμαι ειλικρινής – στυλ (‘The arrival’, ‘In combat’, ‘Brighton’).
Ώρες-ώρες μου θυμίζουν την πρώιμη φάση των Placebo, άλλες φορές την λυρικότητα των καλύτερων στιγμών των Starsailor, και όλη αυτή η εναλλαγή πραγματοποιείται με ένα έξυπνο τρόπο που σε κάνει να τους λατρέψεις! Θα τους κατέτασσα δίπλα σε μπάντες σαν τους British Sea Power ή τους Snow Patrol, αλλά αλήθεια τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν μπροστά σου βρίσκεται ένα τόσο loveable album.
Και είμαι σίγουρος πως αν είχαν την ενίσχυση κάποιων «δυνατών» μέσων τώρα θα μιλάγαμε για ένα από τα πιο hot ονόματα του πλανήτη.
Μοναδικό μελανό σημείο του “The freezing Atlantic” είναι η εισαγωγή του ‘Stay still’ που φέρνει αρκετά σε εκείνη του ‘Witness’ των Screaming Trees…
