Είχα την τύχη [;] να γνωρίσω τους Bloodhound Gang στα παρασκήνια του περίφημου Rockwave που είχε γίνει στο Αθλητικό Κέντρο του Αγίου Κοσμά. Εκτός του ότι φαντάρος έπειτα από οκτάμηνη φυλάκιση θα είχε λιγότερη μανία “to get some pussy”, αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν το μοναδικό γκρουπ η επιθυμία του οποίου όσον αφορά τον εξοπλσμό του καμαρινιού τους στάθηκε αδύνατο να ικανοποιηθεί – σίγουρα δε βοηθούσε το γεγονός ότι στο rider τους είχαν απαιτήσει πέντε πιθήκους, έναν για κάθε μέλος του γκρουπ. Ήταν τότε η εποχή της τεράστιας επιτυχίας τους “Fire Water Burn”, χρόνια προτού ταυτιστεί με τη δεύτερη εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ.
Επτά χρόνια αργότερα, με το νέο τους, τέταρτο κατά σειρά, άλμπουμ, οι Bloodhound Gang μας δίνουν τολάχιστον δώδεκα [όσα και τα περιεχόμενα κομμάτια] λόγους να πιστεύουμε ότι, αυτή τη φορά, άφησαν τους πιθήκους να μπουν και στο στούντιο – πθανότατα να παίξουν και τη μουσική, ασφαλώς να δώσουν το thumbs up για τους στίχους. Τέτοιο περιγραφικό λυρισμό και τέτοια ποιητική ευαισθησία σπανίως συναντάμε σε fun rock δίσκους στις μέρες μας. Θέλετε παραδείγματα; Προσέξτε τίτλους: «Κλάνοντας με το Walkman στη Διαπασών», «Η Διάρροια έπιασε όλη την οικογένεια», «Αρχίδια Έξω», «Uhn Tiss Uhn Tss Uhn Tiss”. Δεν πειστήκατε ακόμα; Ορίστε και ένα δείγμα: «Η Ζωή Είναι Πουτάνα/Αυτή Η Ψωλή Δεν Πιάνει Πάτο!». Δεν σας αρκεί ούτε αυτό; Τι θα λέγατε τότε για το τρυφερό «Δεν Είναι Δουλειά Μου Πια Να Σε Γαμάω Στα Γενέθλιά Σου/Αν Ήθελα Να Χέζω Διαρκώς, Θα Πήγαινα Να Γυρίσω Κανέναν Ολλανδικό Πορνό»;
Ωραία όλα αυτά.... από μουσική, όμως, πως πάμε; Μα... σοβαρολογείτε τώρα; Τι περιμένει δηλαδή κανείς από τη παρέα του Jimmy Pop; Λίγα nu metal ριφ, μια rhythm section για τα μπάζα, κάτι ξεκάρφωτοι electro-disco ρυθμοί α λα Pet Shop Boys, μία ξεκάρφωτη συμμετοχή του Ville Valo των H.I.M. στο “Something Diabolical” και τίποτα παραπάνω! Οποιοσδήποτε εκτός Αμερικής και άνω των 16 βρει διασκεδαστικό αυτό το δίσκο έχει προβλήματα. Πολλά. Και Σοβαρά.
