Ανάμεσα στα μιλιούνια των νέων συγκροτημάτων που εμφανίζονται κάθε λίγο και λιγάκι στο διεθνές μουσικό στερέωμα και δη στο χώρο του rock n’ roll, ένα συγκεκριμένο come back σε κάνει να καταλάβεις την πραγματική αξία του πράγματος και παράλληλα το πόσο απλά και χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες μπορεί να φτιαχτεί ένας δίσκος άξιος απόλαυσης.
Ο λόγος φυσικά για τους ζωντανούς θρύλους του garage rock και μία από τις μπάντες που πρωτοξεκίνησε το εν λόγω μουσικό κίνημα, τους Fleshtones. Αν και στην πραγματικότητα το Beachhead – δέκατο τρίτο άλμπουμ, παρακαλώ, της μπάντας – δεν σηματοδοτεί την επανεμφάνιση των τεσσάρων Νεοϋορκέζων στα μουσικά δρώμενα αλλά μάλλον τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων ζωής, μιας και το συγκρότημα από το 1976 (ημερομηνία γέννησής του) έως σήμερα παρουσιάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα νέες δουλειές με πιο πρόσφατη αυτή του έτους 2003 υπό το τίτλο Do You Swing?
Συνεχίζοντας λοιπόν στα γνώριμα garage μουσικά λημέρια τους, οι Fleshtones αποφασίζουν να πάνε μια βόλτα προς παραλία μεριά σε μια προσπάθεια να αντιληφθούν επιτέλους τι συμβαίνει με τους εαυτούς τους, να αυτοσαρκαστούν και τελικά να καταλήξουν στο συμπέρασμα “I am what I am but I like it”. Δυναμικοί και άνετοι μας παρουσιάζουν αρχικά των τωρινή τους κατάσταση, “Bigger and Better”. Δύο-τρία απλά garage ακόρντα, ταχύρυθμα κρουστά και η μπάντα τραγουδά “It’s nothing new, it’s just bigger and better”. Σε μια κρίση ηλικίας, αναρωτιούνται μήπως τελικά ήρθε η ώρα να σοβαρευτούν λιγάκι, “Serious” και να ηρεμήσουν τα πνεύματά τους, αλλά μάταια. Αλλάζουν θέμα, ασχολούνται με το αδύναμο φύλο, “Pretty, pretty, pretty” και “She Looks Like A Woman”, ερωτεύονται για μία ακόμη φορά και υπό τα φως του φεγγαριού, “Late September Moon”, αποφασίζουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους, “I still got miles to go.”.
Μέσα από τριάντα λεπτά κιθαριστικής μανίας, τσαμπουκαλεμένων τυμπανιστικών ρυθμών και απλών ευάκουστων synth μελωδιών, οι Fleshtones παραδίδουν ένα σύντομο μάθημα απλής σύνθεσης garage-rock n’ roll.
