Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν μείνει εντυπωσιασμένοι από το παρθενικό άλμπουμ των Kings Of Leon “Youth & Young Manhood”. Εμείς προσωπικά κρατήσαμε κάποιες αποστάσεις, παραδεχόμενοι ότι ο δίσκος περιέχει σίγουρα ορισμένες πολύ καλές στιγμές, όχι πάντως τόσες ώστε να μπορούμε να μιλάμε με ενθουσιασμό για το γκρουπ, να μην βλέπουμε δηλαδή στην ουσία κανενός είδους αποκάλυψη, όπως διατείνονταν κάποιοι, Βρετανοί κυρίως γραφιάδες που είχαν να πουν τα καλύτερα για τους αδελφούς Followill και τον ξάδελφό τους.
Το “Aha Shake Heartbreak” αποτελεί μια καλή ευκαιρία για το γκρουπ να μας αποδείξει ότι είχαμε κάνει λάθος σε ότι αφορά στην αξία τους, ότι πράγματι αξίζουν πολύ περισσότερο απ’ όσο είχαμε εμείς αρχικά εκτιμήσει. Κατά την ταπεινή μας άποψη λοιπόν, όχι μόνο δεν την εκμεταλλεύτηκαν μα ηχογράφησαν ένα άλμπουμ ακόμη κατώτερο του ντεμπούτο τους.
Η αρχή σε ξεγελάει για λίγο. Το “Slow Night, So Long” μπαίνει με περίσσιο τσαμπουκά και πιστεύεις ότι έχουν επιστρέψει ακριβώς για να πάρουν την πολυπόθητη εκδίκηση από όσους τους κατέταξαν γρήγορα στα one hit wonders. Οι προϋποθέσεις υπήρχαν από την προηγούμενη φορά για να πιστέψεις ότι είναι σε θέση να το κάνουν, τραγούδια σαν το “Molly’s Chambers” ή το “California Waiting” από το προηγούμενο άλμπουμ δεν γράφονται κι από τον πρώτο περαστικό! Σ’ αυτό το στυλ παίζει και το παραπάνω κομμάτι, με τη rhythm section να οδηγάει περίφημα μια μελωδία αρκούντως αποπλανητική.
Το επόμενο “King Of The Rodeo” είναι και αυτό αρκετά ελκυστικό και εθιστικό σαν άκουσμα, πάντα στα πλαίσια μιας ρετρό αισθητικής που άλλοτε είναι ευπρόσδεκτη κι άλλοτε όχι – τι διάβολο, αν ήταν να ακούσουμε ήχο βγαλμένο από τα ‘70ς, θα ανατρέχαμε στα ‘70ς, έτσι δεν είναι;
Από εκεί και κάτω, τα συναισθήματα από την ακρόαση του δίσκου είναι ανάμικτα. Ενώ υπάρχουν φορές που σου αρέσει αυτό που ακούς, δεν παύεις σχεδόν ποτέ να σκέφτεσαι ότι θα ήθελες κάτι περισσότερο από το κουαρτέτο. Δύο ή τρεις φορές το ρίχνουν στη μπαλάντα, κι εκεί είναι που παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις με τη βαρεμάρα και τον ύπνο – όπως στα εντελώς άσκοπα “Milk” και “Day Old Blues”, κυρίως όμως στο “Rememo” που κλείνει το δίσκο. Στα υπόλοιπα έχουν ελαφρά ανεβασμένες τις εντάσεις, και σπιντάρουν ενίοτε και κιθαριστικά, κι αν κάποτε όλα αυτά λειτουργούν στα πλαίσια μιας ακρόασης σ’ ένα μπαρ, στα πλαίσια της ακρόασης του δίσκου δεν βοηθούν και πολύ.
Ως εκ τούτου, δεν ξέρουμε αν οι Kings Of Leon είπαν ότι είχαν να πουν, αν έκαναν την εντυπωσιακή τους είσοδο στη σύγχρονη μουσική σκηνή, είπαν όσα δυνατά τραγούδια είχαν στις αποσκευές τους και ξέμειναν από σφαίρες ή μπορούν τελικά να επανέλθουν με κάτι που μας αφορά μουσικά περισσότερο. Προς το παρόν, από αυτό το άλμπουμ δεν μπορούμε παρά να πάρουμε τις λίγες καλές του στιγμές και να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον…
