Ο κατά κόσμον Adelmo Fornaciari (το ψευδώνυμό του το πήρε από δάσκαλό του, στα παιδικά του χρόνια) μπορεί να καυχιέται ότι είναι ίσως ο πιο αναγνωρισμένος Ιταλούς καλλιτέχνες από τους συναδέλφους του στην ποπ βιομηχανία. 34 χρόνια μετά τις πρώτες του δημιουργικές απόπειρες και αρκετά λιγότερα από τις συμμετοχές και διακρίσεις σε Ιταλικά φεστιβάλ, ο Zucchero μπορεί πλέον να κυκλοφορεί ένα άλμπουμ που συγκεντρώνει ονόματα όπως ο Miles Davis, o Jeff Beck, o John Lee Hooker, o Eric Clapton, o B.B. King, o Solomon Burke, ανάμεσα σε μόνιμους θιασώτες των συνεργασιών, όπως ο Bono, Tom Jones, o Sting κι ο Luciano Pavarotti (τον οποίο, βέβαια, μπορεί να καυχιέται ότι πρώτος τον έβαλε στο παιχνίδι της ποπ).
Η συλλογή αυτή αποτελεί μια ρετροσπεκτίβα όχι του έργου του, αλλά μιας σημαντικής πτυχής του, που έχει να κάνει με το κυνήγι αυτών των συνεργασιών. Έτσι λοιπόν εδώ θα βρείτε κομμάτια που, ακόμα κι αν δεν έχετε το breakthrough άλμπουμ του "Blue's" (στην Ιταλία είναι το κορυφαίο σε πωλήσεις μέχρι και σήμερα, με 1.300.000 αντίτυπα πωληθέντα), θα αναγνωρίσετε τις μελωδίες τεσσάρων από τα κομμάτια του. Το "Dune Mosse" μπολιασμένο με τη σαγηνευτική τρομπέτα του Miles Davis, το ειρωνικό "Pippo" με τον ταιριαστό Tom Jones αυτή τη φορά, το χιλιοπαιγμένο "Senza Una Donna" με τον Paul Young παρέα και το νοσταλγικό "Hey Man", με τον B.B. King να το κάνει δικό του.
H αναφορά σ' εκείνο το άλμπουμ γίνεται βέβαια γιατί αποτέλεσε και το εφαλτήριο για τη διεθνή καριέρα του Zucchero. Πρώτα ήταν η συνεργασία με τον Miles Davis, κι έπειτα η παρουσίαση στον Eric Clapton, ο οποίος τον πήρε μαζί του σε κάποια από το live του στο Royal Albert Hall, για να ακολουθήσουν η συνεργασία με τον Paul Young που κατέκλυσε τα charts κι εκείνη με τον Luciano Pavarotti στο "Miserere" (με τους στίχους της αγγλικής του έκδοσης να γράφονται από τον Bono), αλλά και στο project "Pavarotti & Friends", το οποίο για ένα φεγγάρι, αν θυμάστε, είχε γίνει το κέντρο της ευρωπαϊκής μουσικής βιομηχανίας, υποβοηθούμενο τόσο από το concept της ανάμιξης rock και κλασικών καλλιτεχνών (για το οποίο θα πρέπει να του αποδοθεί και το ανάλογο credit), όσο και από τους φιλανθρωπικούς του σκοπούς.
Από τότε, βέβαια, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, με τους δίσκους του να ακολουθούν την ίδια λογική σε όλους τους τομείς (καλογυαλισμένες, στρογγυλοποιημένες ποπ μελωδίες με έντονη την επιρροή της μουσικής της χώρας του, του funk, του Ray Charles, των soul γιγάντων) και τα ντουέτα να μοιάζουν σχεδόν αγχωτικά ως η διέξοδος της μουσικής του στα ευρωπαϊκή και κυρίως τα βρετανικά ακροατήρια. Κι όμως, μπορεί να μην είναι και ο πιο νεωτεριστικός ποπ συνθέτης, αλλά υπάρχουν κομμάτια διάσπαρτα στα άλμπουμ του που μένουν στην αφάνεια από τη λάμψη μιας ακόμα εκτέλεσης του βαρετού "Mad About You" του Sting ή μιας συμμετοχής-κράχτη από την Sheryl Crow.
Ο Zucchero κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, να βγάλει με πολλή επιμονή την δουλειά του προς τα έξω, συνεργάστηκε με μερικούς από τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, αλλά εδώ μας δίνει το μέσο περισσότερο, παρά την ίδια τη ουσία της μουσικής του. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το "Zu & Co" είναι ένα μέτριο άλμπουμ -άλλωστε πέρα από αδιάφορες συνεργασίες για τα charts, όπως αυτή με τον Mousse T. στο "Mama Get Real", αλλά και αδιάφορες διασκευές (ακόμα μία στο "Everybody's Got To Learn Sometime", με τη Vanessa Carlton στο πιάνο) περιέχει κομμάτια όπως το ανατριχιαστικό "I Lay Down", με τον John Lee Hooker, το ρομαντικό ντουέτο με την Dolores O'Riordan (μα κι αυτό κατάφερε να προσαρμόσει στη φωνή της;) "Pure Love" κι ένα funky house "Diavolo In Me" με τον Solomon Burke να γραφει τους στίχους στη version αυτή και να κραυγάζει, όπως μόνο αυτός ξέρει, με συνοδεία beat και περιστασιακού πιάνου, ανεβάζοντας σε ικανοποιητικά standards ένα κομμάτι χαμηλών προδιαγραφών. Kάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια επίσης δεν υστερούν και η αλήθεια είναι ότι το "Zu & Co" είναι καταδικασμένο να πουλήσει σαν τρελό και να αρέσει ακόμα και στη μαμά σας...
