Οτι πολλές από τις συλλογές ελληνικής εμπνεύσεως έχουν το χαρακτήρα αρπαχτής το έχουμε επισημάνει εμμέσως ή άμεσα στο σχολιασμό τους. Μέσα στο άγχος να επαναπωληθεί το παλιό υλικό ή νέο που πλέον έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, βγαίνουν από αδιάφορες ως γραφικές, στις επιλογές τους, συλλογές. Η παρούσα, όμως, συλλογή ξεχωρίζει αβίαστα από τις απροσδιορίστου αισθητικής και χρησιμότητας προαναφερθείσες.
Υπεύθυνος γι' αυτό το τριπλό άλμπουμ είναι ο Κώστας Ζήκος, θέλοντας μ' αυτό τον τρόπο να εορτάσει τα είκοσι χρόνια πίσω από τα decks των μεγαλύτερων mainstream clubs της χώρας μας (Kalua, Amfiteatro, Privilege, Venue κ.α.). Και το έκανε με αρκετή προσοχή, γνώση ακόμα και για τις ξεχασμένες φωτοβολίδες κάθε χρονιάς που όμως μας φέρνουν στο μυαλό εφηβικά πάρτυ και σκιρτήματα στα clubs της εποχής. Έχει βέβαια τα κραυγαλέα χιτς του, αλλά χαιρετάει από μακριά τις συλλογές που θα μπορούσαν να έχουν συλλεχθεί και από dj επαρχιακής disco. Η αισθητική συνοχή του, μάλιστα, μας θυμίζει σετ που ξεκινούν χρονολογικά να σκιαγραφούν τη συνέχεια της χορευτικής μουσικής, από το funk, στη disco και το rap, από εκεί στις πρώιμες μορφές της χορευτικής acid jazz, το αρχέτυπο vocal house, φτάνοντας ως τα mid 90s και 00s με την κατα κράτος επικράτηση της house στα mainstream clubs, σε όλες τις εκφάνσεις της.
Το πρώτο cd λοιπόν ξεκινά καθαρά funky classics, όπως James Brown ("Sex Machine"), Maceo & The Macks ("Soul Power"), αλλά και τον ύμνο για κάθε party, το "Burn Rubber On Me" των The Gap Band: Η μοτοσικλέτα μαρσάρει στην εισαγωγή και ο εκπληκτικός p-funk ρυθμός της επιδραστικής soul/funk μπάντας μας φέρνει σιγά σιγά προς τη disco. Άλλωστε οι The Gap Band αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα 80s funk που πατά γερά στo groove της τελευταίας. Μερικά αναμενόμενα (Kurtis Blow - "The Breaks", Temptations "Papa was a Rollin' Stone", Kool & the Gang - "Celebration", Cameo - "Word Up") συνεχίζουν το funk/disco party. Από εκεί και πέρα έχουμε τον ξεχασμένο πλέον, αλλά κάποτε σούπερ σταρ Rick James, με το "Give It To Me, Baby" (οι περισσότεροι βέβαια θα γνωρίζουν το άλλο χιτ του, το street anthem "Ghetto Life"), αλλά 23 καλοκαίρια πριν, τόσο αυτό, όσο και άλλα κομμάτια από το funk δίσκο του "Street Songs", ακούγονταν παντού. Ρωτήστε και τον Michael Jackson και τον Prince για την επιρροή του. Οι επίκαιροι κάθε καλοκαίρι Third World μας δίνουν την απαραίτητη δόση disco/reggae με το "Now that we found love" (ευτυχώς δεν συμπεριλαμβάνεται το λιωμένο πλέον καλοκαιρινό anthem "Try Jah Love"), το οποίο πολλά χρόνια αργότερα από την κυκλοφορία του ξανακούσαμε κατά κόρον, αυτή τη φορά με το rapping των Heavy D & the Boyz (δεν πιστεύω να το ξεχάσατε;). Οι ρυθμοί στη συνέχεια πέφτουν και γίνονται πιο soulful/ερωτικοί, με την αισθητική που έχουν αποδώσει στον όρο τόσο οι παραγωγοί της Motown, όσο και ο Barry White, ενώ η λίμπιντο ξαποσταίνει με το κλάσικ των Womack & Womack, "Teardrops" και με το αταίριαστο remix των Roll & Sister Bliss στο "I Feel Love" της Donna Summer.
To δεύτερο cd επικεντρώνεται στην περίοδο 1987-1993 κυρίως, όταν συνέβαιναν πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στη mainstream dance και pop κουλτούρα και είχε σίγουρα περισσότερο fun να μιξάρεις τόσους διαφορετικούς ρυθμούς που επιζητούσαν το δικό τους κομμάτι στο πρόγραμμα, απ' ότι σήμερα. Πάρτε για παράδειγμα τους απίστευτους Dream Warriors, που ξεκινούν το 2o cd, μια Καναδέζικη μπάντα που κυκλοφόρησε ανεξάρτητα το άλμπουμ της και έγινε για λίγους μήνες το επίκεντρο των dancefloors και των κριτικών με το "My Definition (Of A Boombastic Jazz Style)", ένα μείγμα jazz και hip-hop. Είναι η εποχή της Talkin' Loud και της acid jazz (βλ. Galliano και Incognito που περιέχονται εδώ), αμφότερες κομμάτι του τότε mainstream, και είναι και η εποχή που ο Norman Cook οργίαζε στα τσαρτς και στα κλιπς του MTV με κάθε νέο project που σκάρωνε στο μυαλό του, πάντα με τη λογική "ένα χιτ single κι αλλάζουμε όνομα". Οι διαφορετικές ιδέες του δε δεν τον μαρτυρούσαν: Το ντεμπούτο single των Beats International, "Dub Be Good to Me", που περιλαμβάνεται εδώ, είναι η πανέξυπνη dub διασκευή στο "Just Be Good to Me" των SOS Band, με το μπάσο να έρχεται από τη γραμμή του "The Guns of Brixton" των Clash. Αλλά και πίσω από το "Turn On, Tune In, Cop Out" των Freak Power, πάλι η πολυσχιδής περσόνα του κρύβεται. Ο Κώστας Ζήκος δεν ξεχνά να προσθέσει και dance classics της περιόδου, όπως το "Killer" του Adamski, το πρώιμο μίνιμαλ house "Finally" της Ce Ce Peniston ή το κρυμμένο διαμάντι "Tell Me When The Fever Ended" από το ντεμπούτο των Electribe 101, της πιο αισθησιακής φωνής της dance (και όχι μόνο) σκηνής, Billie Ray Martin. Υπάρχουν όμως και κομμάτια που μάλλον δεν κολλάνε στο σύνολο, όπως το "Yellow Moon" των Neville Brothers ή που δεν μας καίει και τόσο πλέον να ξανακούσουμε, όπως το "Push the Feeling On" των Nightcrawlers, του alter ego του John Reid που το 1994 σάρωσε τις πίστες με 2-3 πανομοιότυπα εμπορικά deep house κομμάτια και τα μάζεψε χοντρά. Stereo MCs ("Connected") και Salt N' Pepa ("Push It"), μολονότι ανήκουν στις διαφορετικές και πρωτότυπες τάσεις που περιγράψαμε εξ αρχής της παρούσας παραγράφου, ανήκουν στους "εκπροσώπους" που αδυνατούμε να ακούσουμε πλέον χωρίς να πατήσουμε το κουμπάκι "next" εξαιτίας του υπερβολικού, μέχρι και σήμερα air/club play τους.
Στο 3ο άλμπουμ, δυστυχώς, τα standard πέφτουν και ο στόχος ενδιάμεσα χάνεται. Ξεκινά με τον Lil' Louis και το επιδραστικό και massive club hit του "French Kiss", από τη house σκηνή του Chicago στα τέλη των 90s. Μία δόση από Danny Tenaglia, δέκα χρόνια αργότερα από τον Lil ("Music Is the Answer") δεν είναι άσχημη, αλλά πλέον ποιος μπορεί πλέον να ακούσει το "Kamasutra", το "Madan" του Salif Keita σε remix ή το "Human Nature"; Μαζί με επιλεγμένα houseάκια από τα 90s, έχουμε και κάποια πιο νέα, όπως το κορυφαίο remix του Felix Da Housecat στο Sinnerman, το "Thoughts of You" (Inspiro) ή τη διασκευή των Milk & Sugar στο "Let the Sunshine In". Δεν λείπει και η απαραίτητη δόση από The Underdog Project (τι ρωτάτε ποιο κομμάτι, αφού ξέρετε ότι όλα ίδια είναι!) και φυσικά Scissor Sisters ("Confortably Numb").
Σίγουρα, σε αυτή η μίνι κασετίνα δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει κανενός είδους σοβαρή χορευτική ρετροσπεκτίβα τριών δεκαετιών, πόσο μάλλον όταν το τρίτο της μέρος συμπεριλαμβάνει, για καθαρά λόγους πωλήσεων, και 3-4 house χιτάκια φετινής εσοδείας και μερικά παρωχημένα πλέον και αμφιβόλου διαχρονικότητας. Είναι περισσότερο μία συλλογή - εν είδει παλαιάς καλής κασέτας - που δηλώνουμε ευθαρσώς ότι θα λιώσουμε καθ' οδόν προς τις παραλίες. Και λέω καθ 'οδόν, γιατί φτάνοντας στην παραλία σταματά κάθε δικαίωμα του μουσικόφιλου στην επιλογή της μουσικής: Εκεί θα μας περιμένει δυστυχώς το χιλιοακουσμένο best of του Bob Marley, κάποια αδιάφορα χιτς για γαρνιτούρα και μια σωρεία φορητών ανα τετραγωνικό μέτρο να παίζουν από Αποστολία Ζώη και Χρήστο Πάζη ως μεταλλικές καφρίλες...
