Μια φορά και έναν καιρό, που λέτε, ήταν μία μπάντα που λέγονταν "This Kind of Punishment". Τελικά, διαλύθηκαν και ο τραγουδιστής τους (Graeme Jefferies), πίσω στα 1988, σχηματίζει τους “The Cakekitchen”. Αυτή η μπάντα, λοιπόν, με την οποία θα ασχοληθούμε στο παρόν κείμενο, προέρχεται από Νέα Ζηλανδία και διαθέτει έναν frontman με ένα πολύ υπολογίσιμο cult status στη χώρα του, που κάθε νέο άλμπουμ του είναι ένα σημαντικό γεγονός για τη τοπική σκηνή. Εδώ, προς απογοήτευση μάλλον των πιο παλιών και πιστών φίλων τους, αλλά και πιθανότατα προς μεγάλη χαρά πολύ περισσότερων –όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις- μουσικόφιλων, κάνουν ένα άνοιγμα σε πιο «μεγάλα» ακροατήρια. Αποφασίζουν να απλοποιήσουν και να ελαφρώσουν τις ενορχηστρώσεις τους και να αφοσιωθούν σε πιο συμβατικές και πιο straight φόρμες και μελωδίες.
Η καταγωγή τους είναι κάτι που μπορείς να το καταλάβεις, κυρίως επειδή φέρνουν –έστω όχι άμεσα- στο νου ονόματα όπως οι Go Betweens, οι Chills και οι Triffids, αλλά και λόγω του ιδιαίτερου τρόπου ερμηνείας του χαρισματικού τραγουδιστή τους, που δίνει έναν ελαφρώς πιο δραματικό τόνο στις συνθέσεις τους. Να είναι τελικά το κλίμα, η μουσική παράδοση, η απόσταση από τον υπόλοιπο κόσμο (λέμε τώρα), αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη τη σκηνή της Ωκεανίας; Who knows;
9 τραγούδια έχει το άλμπουμ και καθένα παρουσιάζει ένα ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο, με μικρές παραλλαγές διαθέσεων. Για παράδειγμα, στο The Rainmaker αποτίνουν έναν μικρό φόρο τιμής στους Waterboys, μουσικά τουλάχιστον, ενώ στο εναρκτήριο Υou Know I Really Like Your Smile, προσαρμόζουν στην καταγωγή τους την νεανική pop φρεσκάδα αμερικανικών ονομάτων, σαν τον Matthew Sweet, και φτιάχνουν ένα πολύ συμπαθητικό Hit, που εύκολα θα μπορούσε να ακουστεί πολύ στο αμερικανικό κολλεγιακό ραδιόφωνο.
Κατά τα άλλα, στα περισσότερα τραγούδια έχεις την αίσθηση πως παίρνεις μία ιδέα του πώς θα ακούγονταν αν τζάμαραν μαζί σε ένα υπόγειο πίσω στα mid eighties, οι Tindersticks και οι Walkabouts, όπως π.χ στο Gold Neon Moon, μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου... Καταλαβαίνεις πως έχουν αρκετά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους και πως είναι αναπόφευκτο να φέρνουν στο νου τραγουδοποιούς όπως ο Robyn Hitchcock, αλλά και τις πιο μαύρες, πειραματικές εμπνεύσεις των Velvet Underground, με την μελαγχολία και την ακουστική κιθάρα σαν το σήμα-κατατεθέν τους. Το τελευταίο αφορά ένα μεγάλο μέρος του cd, αλλά δεν λείπουν πιο φωτεινές και uplifting –όσο γίνεται, έτσι;- στιγμές, όπως το We See In The Dark.
Οι Cakekitchen, όπως ξανάπαμε, είναι χρόνια τώρα μία υπολογίσιμη και ενδιαφέρουσα περίπτωση της μουσικής σκηνής της ηπείρου τους και με ένα ενδιαφέρον παλμαρέ εμπειριών και πεπραγμένων στις 2 παραδοσιακές αγορές του πλανήτη: Η.Π.Α και Μεγ. Βρετανία. Εδώ συνεχίζουν με έναν καλό δίσκο, χωρίς να αποφεύγουν τις μέτριες στιγμές, όπως το closing track του άλμπουμ, το βαρετό δεκάλεπτο The Resurrection Of Lieutenant Ghmpinski. That’s all! Αν βλέπετε με συμπάθεια όλα τα παραπάνω ονόματα, κοπιάστε και ίσως ανακαλύψετε ένα μικρό διαμάντι.
