Ας κρατήσουμε για αρχή μερικές σημειώσεις...
1. Το I Love Total Destruction είναι ένα άλμπουμ με σαφή διάθεση πειραματισμού, πάνω σε πολλές και ποικίλες μουσικές φόρμες και καταβολές.
2. Το ίδιο άλμπουμ διαθέτει 11 τραγούδια που ναι μεν έχουν μία κοινή ηχητική τελική κατεύθυνση, αλλά το ταξίδι στο οποίο μας προσκαλούν όχι μόνο έχει πολλές στάσεις, αλλά και πολλά ενδιάμεσα πανέμορφα ηχητικά τοπία. Πότε πιο σύγχρονα και βιομηχανοποιημένα, πότε πιο φυσικά και «παλιομοδίτικα», με την έννοια της αναφοράς σε πιο folk ήχους, τα τραγούδια τους πετυχαίνουν στην συντριπτική πλειοψηφία τους να μας υποχρεώσουν σε επαναληπτικές ακροάσεις, αφού διαρκώς μας αποκαλύπτουν νέα πραγματάκια.
3. Είχε προηγηθεί το remix-ep 'Society Is A Carniverous Flower', στο οποίο σπουδαία ονόματα όπως: Twitch, Bill Wells & Norman Blake, Transelement, Scientific Support Dept, Colditz και Future Pilot AKA, αποδόμησαν τα τραγούδια τους, φτιάχνοντας τις δικές τους εκδοχές.
4. Έχουν και 2 εκλεκτούς καλεσμένους εδώ, τον Gareth Sager (πρώην μέλος των Pop Group), στο fuzz κλαρινέτο και το πιάνο, αλλά και τον Malcolm Ross, στην κιθάρα (πρώην Josef K, Orange Juice καΙ Aztec Camera) και ο καθένας τους δίνει το δικό του εκλεκτικό χέρι βοηθείας, κάνοντας ακόμα πιο πλούσιο το τελικό αποτέλεσμα.
5. Δεν πρέπει να υπάρχουν και πάρα πολλά «συγγενικά» σχήματα από την μαμά-πατρίδα τους, το πανέμορφο Εδιμβούργο, αλλά και μόνο η εμπειρία τους σαν μουσικοί, αρκεί για να μας λύσει τις όποιες απορίες μας για τον ιδιαίτερο δρόμο που έχουν ακολουθήσει. Αν ψάχναμε καλύτερα, ομοιότητες θα βρίσκαμε με πειραματικά σχήματα από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπως οι Tortoise και ίσως και οι Make-Up, αλλά και πάλι θα τους περιορίζαμε ηχητικά.
Βλέπετε, υπάρχει από τη μία η αμερικάνικη folk του Leonard's Foam/Kremola Cone, για παράδειγμα, που είναι μεν υφολογικά μακριά από την κιθαριστική new wave απόχρωση του End Of Definition, αλλά τελικά μέσα από το πρίσμα των Νεκταρινίων, η ηχητική συνέχεια εν μέσω αυτών των ετερόκλητων αναφορών, γίνεται ένα δυνατό στοιχείο ιδιαίτερης ταυτότητας του άλμπουμ, που δύσκολα μπορεί να συγγενέψει με άλλα σύχρονα σχήματα.
Και δεν σταματούν εδώ οι στάσεις τους στην παγκόσμια μουσική ιστορία. Στο On Fire Stickers θυμούνται την doo-wap pop των 50’s, ενώ στο Unfunkadelic, μένοντας πιστοί στον τίτλο... δεν θυμίζουν σε τίποτα την απόλυτη funk-disco μπάντα του George Clinton, αλλά φτιάχνουν ένα νωχελικό και νοσταλγικό κομμάτι, που ίσως να μας χάριζαν και οι Velvet Underground αν σχηματίζονταν ξανά σήμερα. Και υπάρχει και αυτό το (garage-like) sing-along του End Of Definition, όπου οι Stones συναντούν τους Television και φτιάχνουν ένα μικρό διαμαντάκι. Κάθε τραγούδι εδώ είναι μία μικρή περιπέτεια, ένα -πάντα- ενδιαφέρον ταξίδι ήχων, κυρίως όσον αφορά τις ενδιάμεσες στάσεις, όπως π.χ η avant-jazz του Leonardsfoamkremolacone ή η δική τους εκδοχή στην ποπ γραφή, στο I Am The Sky, όπου δίνουν ένα μάθημα σε συμπατριώτες τους όπως οι Hefner π.χ για το πώς μπορεί κανείς να παίξει pop στις μέρες μας και να μην κινδυνεύει να αποκαλεστεί... φλώρος (εντάξει υπερβάλλω)!
Το 5ο αυτό πόνημα του μουσικού σχήματος που δημιούργησε ο (πρώην Fire Engine) Davy Henderson συνδυάζει νεανική ορμή με επιτηδευμένες και ώριμες πειραματικές ασκήσεις πάνω στην τραγουδοποιητική φόρμα, το new-wave με ακουστικές folk καταβολές και παρουσιάζει μία καθόλα σύγχρονη και εξελιγμένη άποψη σε έναν ήχο, που οι ίδιοι βοήθησαν να εξελιχθεί στη δεκαετία του 80 και πλέον στις μέρες γνωρίζει μεγάλες δόξες, λόγω της μεγάλης επιρροής του σε αρκετά σύγχρονα σχήματα. Προτιμήστε τους και θα μείνετε απόλυτα ευχαριστημένοι από την ευρύτητα των ιδεών που έχουν και την τελική υλοποίησή τους.
