Όπως λέει κι ο σοφός λαός «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση». Η όνομα και πράγμα Fierce Panda η οποία το 1998 είχε ανακαλύψει κάποιους… Coldplay επιστρέφει και βγάζει ένα νέο παίχτη από τις Ακαδημίες Μουσικής της. Οι Keane μετά το περσινό 'Everybody's Changing' – το οποίο επανακυκλοφορεί σε ένα μήνα για όλους όσοι δεν το πήραν πρέφα από τον περασμένο Μάιο – και το φετινό σινγκλ 'This Is The Last Time' είδαν το ονοματάκι τους να εκτοξεύεται εν μια νυκτι από την αφάνεια της ζοφερής επιβίωσης μέσα σε έναν κυκεώνα νέων συγκροτημάτων στη στρατόσφαιρα της καθολικής αναγνώρισης. Και για να αποδίδουμε τα της Universal τη Universal, από τον Δεκέμβριο του 2003 ο Κώστας ο Πλατης μου είχε πολλάκις επιστήσει την προσοχή στο νέο αυτό όνομα –ίσως με λίγο μεγαλύτερο ενθουσιασμό, όπως είναι και ο χαρακτήρας του, αλλά σίγουρα είχε ένα point.
Όταν το 2001 ο κιθαρίστας τους τα παράτησε για να αφοσιωθεί στην Ιχθυοκαλλιέργεια Ομοφυλοφίλων Σολoμων, οι Keane –όπως έκαναν και οι Genesis το 1975 με την φυγή του Gabriel– κατέφυγαν σε ατέρμονες ώρες ακρόασης άλλων κιθαριστών προκειμένου να αποφασίσουν ποιος ταίριαζε καλύτερα στο πνεύμα της μπάντας. Πήραν τηλέφωνο τον Κρις Μαρτιν στο κινητό του για να πάρουν την συμβουλή του, ως πιο έμπειρου στο χώρο αλλά τον έπιασαν την ώρα που το έκανε με την Γκουινεθ στα παρασκήνια των Brit Awards. Μετά ο Fran Healy των Travis τους έστειλε ευγενικά στο διάολο γιατί τον διέκοψαν την ώρα που έπαιζε 5 επί 5 και ο James Walsh των Starsailor τους παρακάλεσε να τον πάρουν κάποια άλλη ώρα γιατί ήταν στο δικαστήριο και κατέθετε υπέρ του Φιλ Σπεκτορ. Τελικά –αφού πρώτα ταλαιπώρησαν εκατοντάδες υποψηφίους και την μητέρα του τραγουδιστή, στο σπίτι της οποίας γίνονταν οι ακροάσεις- κατέληξαν ότι το υφολογικό στυλ του συγκροτήματος δεν απαιτεί κιθαρίστα κι ότι ο ενδοσκοπικός χαρακτήρας της μουσικής τους θα ταίριαζε καλύτερα με ένα απαλό πιανακι.
Δεν έχει καμία σημασία που δεν ακούγονται τόσο κουλ όσο οι Franz Ferdinand, τόσο μουσικά βέβηλοι όσο οι Scissor Sisters ή τόσο χορευτικοί όσο οι Stellastarr. Δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο το ότι η κιθάρα κι ενίοτε το μπάσο ελλείπουν από τις συνθέσεις τους –ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που δυναμιτίζει συναισθηματικά τις συνθέσεις τους. Και πράγματι, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, το σχήμα δουλεύει καλά. Και μπορεί ενίοτε η μανιέρα «Μελαγχολικό Ροκ Παιγμένο Από ένα Πιάνο Και Ορχήστρα» να μην είναι τόσο δημοφιλές όσο παλιότερα και η μουσική να γυρνάει στις αρχικές της ροκενρολ δομές, αλλά τουλάχιστον τα διαχρονικά μηνύματα της ανεκπλήρωτης αγάπης και του ανθρώπου που δεν μπορούμε να έχουμε επιστρέφουν για τα καλά διατρανώνοντας το μότο της μπάντας ότι «είναι καλύτερα να αγαπήσουμε και να πληγωθούμε, παρά να μην βιώσουμε τον έρωτα και να τον αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι». Κάπως έτσι πηγαίνει στιχουργικά όλο το άλμπουμ και η φωνή του τραγουδιστή, του Τιμ δεν αφήνει περιθώρια να τον κατηγορήσεις για «ερωτικό λαϊκισμό» (δικός μου ο όρος).
Το Hopes and Fears δίνει εντέλει στον κόσμο αυτό που επιθυμεί: συναισθηματική κάλυψη σε δύσκολες περιπτώσεις, αυτό δηλαδή που κατάφερε να κάνει κι ένας εκ των κορυφαίων δίσκων των τελευταίων χρόνων, το οριακό Love Is Here των Starsailor. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το φαλτσετο της φωνής που μοιράζεται ο Τιμ με τον Τζειμς Γουολς ή η ευάλωτη αίσθηση που σου δίνει όταν τραγουδάει ότι όχι απλά δεν έχει κάνει έρωτα με κοπέλα, αλλά ούτε καν τον έχει φιλήσει καμιά Αγγλιδούλα στο στόμα. Όλες οι συνθέσεις χτίζονται πάνω στο πιάνο, διατηρούνται από τους αρμούς της φωνής του και υψώνονται στον ουρανό φτάνοντας σε ανθεμικα ρεφρενακια τα οποία αφήνουν να παρεισφρήσει και μια υποψία ηλεκτρονικής απόχρωσης. Άλλοτε τα κομμάτια έχουν ένα feel από τα Sixties ('Sunshine'), άλλοτε ταξιδεύουν στο δικό τους χωροχρόνο ('Untitled 1') κι άλλοτε φτιάχνουν ένα κουκούλι όπου μπορεί να καταφύγει οποιαδήποτε πονεμένη ψυχή ('Your Eyes Open'). Κι η έλλειψη της κιθάρας περνάει απαρατήρητη…
Ο χρόνος θα δείξει αν θα γίνει το Love Is Here της τρέχουσας χρονιάς. Οι συναισθηματικοί του βρυχηθμοί πάντως ενδέχεται να συγκινήσουν πολύ κόσμο, ακόμη κι όταν η φυγή στα πιο μπλε χρώματα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης προβάλει ως η πλέον ενδεδειγμένη λύση. Οι Keane είναι το next big thing της Βρετανικής μουσικής “εσωτερικού χώρου”. Τουλάχιστον μέχρι να βγάλουν το νέο τους δίσκο οι Coldplay.
